Sosnowski dla Sport.pl: nie warto deprecjonować swojego rekordu i szukać niewielkich pieniędzy, szczególnie kosztem zdrowia

Kacper Sosnowski: 2018 rok oznacza dla ciebie początek bokserskiej emerytury?

Albert Sosnowski: Zależy co przez to rozumiemy. Na salę chodzę, bo teraz skupiam się na prowadzeniu treningów, mam zajęcia z młodzieżą. Robię papiery trenerskie. Jestem w stałym kontakcie z Adamem Kusiorem i Darkiem Karpińskim, którzy robią sesje szkoleniowe dla instruktorów.  W 2018 będę pełnoprawnym trenerem. Docelowo marzy mi się, by prowadzić profesjonalnych zawodników.

Chodziło mi bardziej o twoją emeryturę jako pięściarza.

- Cóż, niedosyt po ostatniej walce z Łukaszem Różańskim pozostał. Chciałem zakończyć karierę zwycięstwem, ale te plany zostały brutalnie zweryfikowane. Nie do końca sumiennie się do tego starcia przyszykowałem, trochę zlekceważyłem rywala. On był za to przygotowany perfekcyjnie.

Z jednej strony chodzi mi po głowie jakaś walka, a z drugiej wiem, że do niej nie dojdzie. Nie będzie mi się to opłacało z punktu widzenia biznesowego. Ja mam swoje warunki finansowe i z nich nie zrezygnuję. Konfrontacja z młodszym zawodnikiem, który się dopiero buduje też już jest nie dla mnie. Poza tym nie chce mi się już tak mocno trenować, nie mam sztabu szkoleniowego, ćwiczę sam dla siebie, młodszy też nie będę. Po co bym miał do tego ringu wychodzić? Chyba, że na jakieś pożegnanie.

Przydawałeś się bardzo, bo w roku robiłeś po 10 walk. Jak się na to patrzy z perspektywy to.

- Było to szaleństwem i to bardzo ryzykownym. W roku jesteś się w stanie normalnie przygotować do 4 walk. Wtedy da się zrobić cykl przygotowawczy, potem chwilę odpocząć, swoje starcie przeanalizować. Ja do ringów wchodziłem taśmowo. "Wygrałeś, brawo! Nie było nokautu, to jedziemy dalej" - słyszałem tylko. Wtedy o tym jednak nie myślałem. To mnie raczej nakręcało, żeby zapierdzielać i znów wygrywać. Dla siebie, dla Polski. Walczyłem przecież dużo w Wielkiej Brytanii, potem w Stanach Zjednoczonych. Lubiłem być w świetle reflektorów, rywalizować. Dobrze się z tym czułem, no to dalej lecieliśmy taśmowo.

Trochę dzięki temu świata pozwiedzałeś, a pierwsza porażka przyszła dopiero przy 20. wyprawie.

- Wygrywałem bitwy, ale przegrałem wojnę. Ta walka w Budapeszcie z Arthurem Cookiem była przecież o pas WBC Youth. Mogła być trampoliną do kolejnych wielkich pojedynków. Transmisja szła do Polski, a ja przegrałem. Zimny prysznic i podłamanie, ale się otrząsnąłem i po jakimś czasie ruszyliśmy do Ameryki. Tam piękny sen trwał dalej. Biłem się w Miami w American Airlines, na gali na której walczył też Floyd Mayweather Jr.

Za chwilę byłem już w Las Vegas w hali MGM Grand, gdzie gwiazdą wieczoru był Manny Pacquiao. Potem było jeszcze Staples Center w Los Angeles. Fajnie było mijać się w korytarzach z wielkimi zawodnikami i wychodzić do walki w największych halach. Tym bardziej, że rywale tacy jak Dirk Wallyn, Travis Fulton, Paul Bonson, czy Orlin Norris, który walczył też z Andrzejem Gołotą, to byli pięściarze, mogący mnie wtedy spokojnie pokonać. Troch ryzykowałem, wciąż się boksu uczyłem, ale wygrywałem. Tą amerykańską przygodę zastopowała dopiero porażka z Zurim Lawrencem. Stany trzeba było odpuścić. Takie prawo rynku.

Te afrykańskie wypady przekładały się na finanse?

- Z perspektywy czasu, pieniądze z tego były średnie. Menadżer swoje musiał zarobić, a trzymał mnie w garści. Po kilku walkach na samochód by jednak starczyło. Jakbym lepiej zarządzał kasą, to pewnie byłbym zamożniejszym człowiekiem. Byłem jednak młody, szalałem aż za bardzo, a mogłem sobie pozwolić na dużo fajnych rzeczy. Do tego wpływ kobiet, kolegów i tak te pieniądze jakoś szły.

Ale największe i tak były jeszcze przed tobą. Po drugiej porażce w karierze, w ramach zastępstwa, dostałeś możliwość walki z Dannym Williamsem, pogromcą samego Mike'a Tysona.

- Zaproponowano mi to dwa tygodnie przed walką. Oczywiście jak to ja, przystałem na propozycję, a to było dużo nazwisko. Wygrałem z nim praktycznie bez przygotowania, wyszła mi walka życia. Może on nie był w formie, może ja miałem farta. Nokaut otworzył mi drzwi do walki o pas z Francesco Pianetą.

To słodko gorzka historia.

- Bo trzy dni przed tą walką mocno się strułem. Żeby nie było - rybą. Miałem rezygnować z występu. Temperatura, osłabienie, kroplówki - słabo to wyglądało. Jako tako się z tego wykaraskałem. Remis w tych okolicznościach, z leworęcznym zawodnikiem, w której wielu obserwatorów wskazywało na mnie, uważam za niezły wynik. Musiało to zostać docenione, bo potem dostałem walkę o mistrzostwo Europy z doświadczonym olimpijczykiem Paolo Vidozem. Przygotowałem się bardzo solidnie, wygrałem decyzją, zdobyłem pas, spełniłem kolejne marzenie.

A potem miałeś go bronić, ale zadzwonił Witalij Kliczko.

- Z Audleyem Harrisonem wszystko już było dogadane, ale rzeczywiście pod koniec lutego był sygnał z obozu Kliczki, że chcieliby ze mną walczyć. Byłem mistrzem Europy, widniałem w pierwszej 15 rankingu, dobrze wyglądałem. 5 marca byłem już tej walki pewny. 7 marca, w dniu moich 31. urodzin ogłosiłem to znajomym, których zaprosiłem do siebie. Mam to nagrane na wideo. Opadły im kopary.

Negocjacje z Krzysztofem Zbarskim i Barry Hearnem poszły szybko. Ja nie miałem na nie  wpływu. Dostałem gotową umowę, albo ją akceptowałem, albo nie, byłem na końcu tego łańcucha. Jakbym wtedy miał innego menadżera, który miałby lepsze kontakty, to może mógłbym w rozmowach uczestniczyć. Dodać trzeba, że kwestia Kliczki wyszła od Joe'a DeGuardii, który współpracował z nami w USA. Osób, które zasiadły do podziału finansowego tortu trochę zatem było. Ja dostałem jego resztkę.

Ale i tak wychodziła z tego większa kwota, niż ta jaką zarobiłeś we wszystkich poprzednich walkach razem wziętych.

- Mniej więcej pewnie by tak wyszło. Po to się tyle walczyło, by na taki poziom finansowy wejść.

Poza tym to było wielkie wyzwanie sportowe.

Podjąłem wtedy współpracę z Fiodorem Łapinem, dołączyłem do jego grupy. Było kilka obozów, wymagający sparingpartnerzy, zajęcia z psychologiem, wyglądało to profesjonalnie. No i była spora wiara w to co robię. Do stracenia nie miałem przecież nic.

Wszystko co działo się wokół tej walki, także jej promocji, było zrobione perfekcyjnie. Byłem zaproszony na półfinał Pucharu Niemiec Schalke - Bayern, a także na mecz hokejowy w Gelsenkirchen. Potem do Polski przyjechał Kliczko. Moment samej walki też pewnie będę pamiętał do końca życia. Na płycie stadionu ustawiony był zionący ogniem smok. Jak już pojawiłem się w ringu i buchnęły zainstalowane na obiekcie wulkany, to zobaczyłem ile tam jest ludzi. Przebiegały mi przez głowę różne myśli, ale powracała ta najważniejsza, powtarzana na zajęciach z psychologiem: nie mam nic do stracenia. Nieważne było co kto mówi, ważne było co chciałem zrobić ja.

A co chciałeś?

- Mieliśmy plan taktyczny, aby skupić się na obronie, być szczelnym i obijać jego dół. Potem jak nadarzy się okazja, to zaatakować głowę. On to starcie zaczął spokojnie, pewnie wiedział, że z młodym dobrze wyglądającym pięściarzem nie ma co od razu iść na wymianę. Prowadził swoją grę, opuszczał ręce, straszył, był piekielnie trudny do trafienia. U mnie z każdą minutą wzrastało wk*****nie. Bezradność, że nie mogę go trafić. Jego poszczególne ciosy trochę jednak ważyły. Może nie chciał mnie znokautować, ale i tak czułem co oznaczają te odkładające się bomby. Przyszła dziesiąta runda i nie ustałem. Jak mówił Mike Tyson: wszyscy mają plan, dopóki nie dostaną w mordę.

A potem wszyscy spotkają się w klatce MMA, ty też miałeś przecież takie propozycje...

- W sumie cztery. Zresztą już trenowałem u Pawła Nastuli i byłem na ich obozie. Chciałem sprawdzić jak wyglądają walki w parterze z niezłymi zawodnikami. Byłem za sztywny i za drętwy. To nie była moja bajka. Uznałem po prostu, że się do tego nie nadaję.

A jak słyszysz, że do oktagonów chcą wejść Masternak czy Szpilka, to...

- Myślę sobie, że będę im kibicował. Nie jestem do nikogo nastawiony negatywnie. Zdaję sobie jednak sprawę, że to nie będzie dla nich łatwe. Każde niepowodzenie zdeprecjonuje ich sukcesy pięściarskie. Niektórzy kibice będą zastanawiać się po co pchają się do MMA na murowane bęcki. Boks to jest tylko mały element mieszanych sztuk walki. Jak będą mieli obok siebie ludzi, którzy do tego świata ich jakoś mądrze wprowadzą to czemu nie? Żyje się po to by się rozwijać, robić nowe rzeczy, oczywiście zawsze w takim przypadku jest jakieś ryzyko.

Kwestia czy potem będą tego żałować czy wręcz przeciwnie. Ty czegoś żałujesz? Złościsz się na coś. Może się z czegoś śmiejesz?

- Śmieję się z walki z Martinem Roganem. Jak oglądam moment kiedy wypadłem wtedy z ringu, wciąż mam niezłą bekę. Numer świata, nie do powtórzenia. Wyleciałem przez liny i przepraszałem jakiegoś gościa, że na niego wpadłem. Niektórzy jak wypadali po ciężkich nokautach to leżeli nieprzytomni. Ja wyleciałem saltem na pierwszy rząd, wstałem otrzepałem się, wszedłem do ringu i walczyłem dalej.

Z rzeczy, których żałuję to pewnie czasem mojego prowadzenia się, kilku gorszych przygotowań do walk, ale czasu i tak nie cofnę, nie ma co narzekać. Życzę każdemu młodemu pięściarzowi, by przeżył tyle co ja i by trzymał się najbliższych, oni nie zawiodą. Przekonanie, że jest się najmądrzejszym nie zawsze jest dobre.

A najbliżsi pewnie cieszą się, że będziesz obok ringów, a nie w ringach

- To m.in. po rozmowach z rodziną i narzeczoną doszedłem do wniosku, że nie warto już deprecjonować swojego rekordu i szukać i tak niewielkich pieniędzy, szczególnie kosztem zdrowia. Moje 60 walk, na razie nie ma na mnie wielkiego wpływu, ale kto wie czy z roku na rok nie będę ich odczuwał bardziej? To jest brutalny sport. Będę się starał być aktywny fizycznie i psychicznie, pouczę się czegoś, może języków. Niech głowa pracuje.

Przyda się w napisaniu książki?

- Miałem propozycję napisania biografii. Pewnie kilka rzeczy można by w niej powiedzieć, ale zrezygnowałem. Nie do końca lubię się dzielić swoją prywatnością, a zdaję sobie sprawę, że bez tego by się nie obeszło. Rafał Jackiewicz już napisał książkę, on nie ma problemu by wchodzić w detale. Ja tego nie czuję. Nie ma co tego powielać.