Leryn była odkryciem igrzysk w Pekinie, mimo że zajęła tam dopiero 51., przedostatnie miejsce. Lista jej pozostałych sukcesów to 24. lokata na lekkoatletycznych mistrzostwach świata w 2003, 42. pozycja na 45 uczestników na igrzyskach w Atenach i ostatnie, dwunaste miejsce na Igrzyskach Panamerykańskich. A także tytuł wicemiss Paragwaju w roku 2007 oraz drugie miejsce w konkursie Miss Bikini Universe.
Jak widać rzucanie kuszących spojrzeń na wybiegach i podczas sesji zdjęciowych przychodzi jej z większą łatwością niż rzucanie oszczepem. Sama panna Franco nawet nie próbuje temu zaprzeczyć, a zarazem stara się wcielać w życie idee barona de Coubertin. Te mówiące o tym, że liczy się sam start, a zawodniczki lepiej prezentujące się w bikini niż w obcisłym kombinezonie i z dzidą w ręku, nie powinny być rozliczane ze swoich wyników sportowych.
- Moja sytuacja różni się od tej, w jakiej znajduje się większość moich rywalek. Nie jestem tylko sportsmenką. Muszę być szczera, moja kariera rozwija się głównie w mediach. Jeśli ludzie otwierają jakiś kolorowy magazyn, znajdą mnie tam. Nie spodziewam się medalu. Zawody są bardzo mocno obsadzone i widzę wiele zawodniczek, które są lepsze ode mnie. Ale traktuję to poważnie i chcę dać z siebie wszystko. Dla mnie największą nagrodą jest już sam start. Dostanie się na igrzyska to dla mnie jak medal - mówi Leryn Franco.
Dla nas też sam udział Paragwajki w zawodach olimpijskich jest jak medal. Co prawda taki zdobyty w pływaniu synchronicznym, ale zawsze.
ŁM
