"Euforia! Po 146 minutach meczu Polacy mają złoto! Wagner dotrzymał swej szalonej obietnicy! Radzieccy siatkarze tymczasem długo nie mogą zrozumieć, co się właściwie stało. A Polacy?
Gawłowski siedzi na ziemi i płacze jak małe dziecko. Przygląda się kolegom, którzy w podskokach tańczą na parkiecie taniec zwycięstwa. Ten taniec ogląda cała Polska. Nie oglądała natomiast momentu, gdy Polaków dekorowano medalami, a biało-czerwoną flagę wciągano na maszt. Mecz zakończył się bowiem nad ranem 31 lipca (około 4 rano polskiego czasu). Satelita, dzięki któremu transmitowano spotkanie, skończył już pracę.
Wagner płacze, Romański nieżywy, wszyscy oszaleli - tak Lech Cergowski w Przeglądzie Sportowym zatytułował relację z wygranej siatkarzy na igrzyskach.
Był to najtrudniej zdobyty medal na olimpiadzie - pisał - Nawet najsilniejszy człowiek świata Wasilij Aleksiejew nie nadźwigał się tyle co siatkarze Polski i Związku Radzieckiego. Dwa meczbole. Pogodziliśmy się już z myślą, że nie damy rady, że jednak siatkarze radzieccy są lepsi. Dwa meczbole, nie ma nadziei. Trudno, przegramy jak hokeiści na mistrzostwach świata, jak Średnicki i inni pięściarze po twardej walce. Rywale byli lepsi. Tylko Wagner z nieruchomą twarzą, tylko rozpaleni siatkarze nie dopuścili wtedy do siebie tej myśli. Wtedy właśnie wznieśli się na Mount Everest swoich możliwości, wylądowali na Marsie.
(...) Oto wychodzą na podium w czerwonych dresach z białymi pasami, a sala wiwatuje. Spiker mocno się męczy, by prawidłowo wymówić dwanaście przeraźliwie dla niego trudnych nazwisk.
Medale wręcza sam Lord Killanin, przewodniczący MKOl. Oklaski dla nas, oklaski dla drużyny Związku Radzieckiego, oklaski dla brązowych medalistów z Kuby. Widzowie doskonale zapamiętali tych, którzy grali najlepiej, i przy podawaniu ich nazwisk brawa jeszcze się nasilały. Ciągle jednak mam przed oczami kamienną twarz Huberta Wagnera w chwilach, gdy siatkarze radzieccy, doskonale znający swoje rzemiosło, już, już łamali opór naszych reprezentantów. Widzę także białą twarz prezesa PZPS Stanisława Romańskiego wybiegającego z hali, gdy nie mógł już wytrzymać napięcia. Wyglądał na człowieka, który za chwilę dostanie zawału. Wrył mi się w pamięć także ten najbardziej radosny ze wszystkich moment, kiedy wiwatowaliśmy wraz z oszalałą widownią, a trener Wagner, całując się z zawodnikami, nareszcie stracił swój kamienny spokój
Partyjna Trybuna Ludu też chwaliła Polaków:
Żaden przymiotnik, żadne określenie nie są w stanie wiernie oddać tego, co się działo wtedy na boisku. Ten, kto na własne oczy obejrzał ten pojedynek dwóch fantastycznych drużyn, może powiedzieć, że przeszedł taką terapię, iż od tej pory nic już jego systemu nerwowego poruszyć nie może.
Ale musiała też dodać coś 'słusznego':
Podkreślmy jednak: najlepszym zespołem całego montrealskiego spotkania była reprezentacja Związku Radzieckiego, a w ogóle trzeba powiedzieć, że styl i tempo igrzyskom nadawali sportowcy krajów socjalistycznych. Sześć z nich zajęło miejsca w pierwszej dziesiątce klasyfikacji medalowej.
O złocie Polaków pisał nawet emigracyjny Dziennik Polski i Dziennik Żołnierza:
W Montrealu w siatkówce męskiej Polska zagarnęła złoto, bijąc Sowiety 3:2 w szalenie emocjonującym meczu. Czwartego seta Polacy wygrali 18:16, choć Moskale prowadzili 9:3. W ostatnim secie Polacy roznieśli Sowieciarzy.
Jesteśmy szczęśliwi. Nasza droga okazała się prosta i słuszna. Więcej nie jestem w stanie napisać o meczu o złoty medal - zanotował Wagner w swoim dzienniku. Jednak jego pierwsze słowa po zwycięstwie miały brzmieć zupełnie inaczej."
