Wimbledon. Iga Świątek wygrała turniej juniorek! Sakowicz-Kostecka: Pompujemy balon? Na pewno nie

Na pewno tak będzie.

- Właśnie nie, nie robimy tego i przy Idze nigdy tego nie robiono. Nie mówiono o niej, że oto rośnie nowa gwiazda, następczyni Agnieszki Radwańskiej. Niestety, mamy taką tendencję, że jeżeli tenisistka się wyróżnia spośród dzieci 12- czy 13-letnich, to zaraz ogłaszamy ją następczynią Agnieszki. Iga tego uniknęła. Bo choć się wyróżniała, to nie aż tak, żeby wszyscy zwracali na nią uwagę. Ona cały czas bardzo spokojnie kroczy swoją drogą, przy bardzo mądrym wsparciu rodziców. Tam nigdy nie było szaleństwa, tam zawsze był spokój. Tata Igi, Tomasz Świątek, był olimpijczykiem [był siódmy w konkurencji wioślarskich czwórek na igrzyskach w Seulu w 1988 roku], więc dobrze wiedział, ile pracy wymaga wyczynowy sport, ile trzeba z siebie dać, żeby osiągnąć mistrzostwo. I tego nauczył Igę. Jak widać, już na tyle, że ona osiągnęła mistrzostwo w kategorii juniorek.

Zaryzykujmy oskarżenia o pompowany balon i zastanówmy się, jak może się rozwinąć kariera kogoś, kto osiąga taki sukces jak Iga.

- Można powiedzieć, że Iga zdała juniorski egzamin dojrzałości. Jest mistrzynią Wimbledonu i tego jej nikt nie odbierze, zawsze będzie tak można o niej powiedzieć. To jest piękne, w pełni zasłużone. Ten turniej wygrała dziewczyna, która ma bardzo poukładane w głowie. I to cieszy najbardziej.

Kogo z rocznika Świątek warto obserwować?

- Na przykład Anastazję Potapową, która już w 2016 roku wygrała juniorski Wimbledon [Rosjanka jest obecnie 219. zawodniczką seniorskiego rankingu WTA, Świątek zajmuje w nim 347. miejsce]. Warto też patrzeć na Serbkę Olgę Danilović [246 WTA] i na Chinkę Xingu Wang, która była półfinałową rywalką Igi. Świątek ma się z kim porównywać. Nie musi do Agnieszki Radwańskiej, co już się staje tradycją. Iga Świątek jest Igą Świątek i nie będzie żadną następczynią Agnieszki Radwańskiej. To musimy zapamiętać. Ich styl jest zupełnie inny, zupełnie inna jest też ich droga. Dajmy Idze spokojnie pracować na to, na co ją stać. A stać ją na wiele.

Ona sama mierzy bardzo wysoko - kilka dni temu w rozmowie bodajże z TVP Sport powiedziała, że jako seniorka chciałaby wygrać wszystkie turnieje wielkoszlemowe. Takie stawianie sprawy to w polskim sporcie rzadkość. Prawie zawsze słyszymy od zawodników, że chcą po prostu dobrze wykonać swoje zadania, a o wynikach nie myślą.

- Podejście Igi jest świetne. Zwłaszcza że przecież trenuje w takim kraju, w którym tenis jest na dramatycznie niskim poziomie. Mówię o szkoleniu, infrastrukturze, świadomości. Fakt, że ona ma odwagę marzyć o wielkich rzeczach już jest czymś wielkim. Pamiętam, że jak będąc w wieku Igi mówiłam, że chciałabym jechać na igrzyska olimpijskie, czyli marzyłam w sumie skromnie, to pukano się w czoło. Mojemu pokoleniu zabraniano marzyć o igrzyskach, a co dopiero o wygraniu turnieju wielkoszlemowego. Iga mówi odważnie o swoich celach i bardzo życzę jej, żeby te cele zrealizowała.

Żeby było jasne, że nie przesadza Pani, mówiąc o dramatycznie niskim poziomie tenisa w Polsce, warto przypomnieć, że do Wimbledonu Iga przygotowywała się w Łowiczu, korzystając z prywatnego kortu trawiastego jakiegoś pasjonata tenisa.

- O kort trawiasty trudno, nawet nie oczekujmy takiego w Polsce, a że jakiś człowiek sobie coś takiego wymyślił, to jest ewenement. Natomiast pamiętam, jak z Agnieszką Radwańską szykowałyśmy się w 2007 roku do eliminacji US Open. Trenowałyśmy na prywatnym twardym korcie naszego znajomego. Drugą opcją były rozwalające się, stare, sztuczne korty wojskowe. W Polsce nie ma nawet kortów twardych. Teraz jestem na Lazurowym Wybrzeżu, między Włochami a Francją. Tutaj są małe klubiki i choć w każdym dominują korty ziemne, to jest też przynajmniej jeden kort twardy. Rozwój u nas jest naprawdę w bardzo dużym stopniu ograniczony.