Jerzy Janowicz dla Sport.pl: "Zły chłopiec", "Bufon"? Nie obchodzi mnie to. Jak mogą mnie oceniać ludzie, którzy mnie nigdy nie poznali?

Zdarza się, że w gorszych chwilach włączasz sobie na YouTube swoje najlepsze mecze i przypominasz piękne chwile z Paryża lub Wimbledonu?

- Często wracam również do innych turniejów, nawet tych znacznie wcześniejszych. Miałem 17 lat, jak dostałem powołanie na Puchar Davisa. Graliśmy z Białorusią o utrzymanie w grupie pierwszej. Na tamte czasy to było coś niesamowitego. Byłem małym kajtkiem, któremu loczki wychodziły spod czapki. Moim rywalem był Maks Mirny, gość z pierwszej dziesiątki światowego rankingu. Czułem się bardzo pewnie. Na pełnym spokoju chłopakom w szatni powiedziałem: "Panowie, ja ten mecz wygram". Spojrzeli na mnie dziwnie i odpowiedzieli: "Ok, ok...".  Ja im na to: "Ej, co jest? Nie wierzycie mi? Zobaczycie, że wygram". Nie wiem co sobie wtedy myśleli, tak naprawdę przestało mnie to obchodzić. Na kort wyszedłem niesamowicie nabuzowany, byłem w takim amoku, jak nigdy w życiu. Wygrałem w trzech setach.

Kiedy znów doczekamy się Polaka walczącego o finał wielkiego szlema?

- Nasz ćwierćfinał Wimbledonu z Łukaszem Kubotem, moje drugie miejsce w Paryżu. To wyniki, które na chwilę obecną są dla nas nieosiągalne. Wyszkolenie zawodnika na poziomie pierwszej trzydziestki-pięćdziesiątki to długotrwały i bardzo drogi projekt. Umówmy się, nieprędko będą osiągane w naszym kraju.

"Wszyscy szanujemy Rogera Federera, ale jeśli uważasz, że on przez cztery lata będzie wytrzymywał bombardowania takich zawodników jak Janowicz, to pewnie wierzysz też w to, że Księżyc jest zrobiony z sera" - powiedział po twoim sukcesie w Paryżu Mike Dickson, dziennikarz "Daily Mail". Pamiętasz te słowa?

- Wiedziałem, co się dzieje na światowych kortach i co trenerzy wokół siebie mówią. Raz wpisali mnie na listę najlepiej zapowiadających się zawodników, którzy wkrótce mogą na stałe osiąść w pierwszej dziesiątce. To było coś bardzo fajnego, ale nigdy nie miałem poczucia, że odbija mi sodówka albo że jestem mistrzem świata. Wiedziałem, że dalej trzeba wykonywać swoją robotę. Po pozytywnych komentarzach nie bujałem w obłokach. Byłem specyficzną osobą. Wiedziałem, co chce osiągnąć.

Jak wspominasz "Jerzykomanię" po sukcesach w hali "Bercy" w Paryżu, a tym bardziej po odpadnięciu dopiero w półfinale Wimbledonu?

- Szczerze? Nie trwało to jakoś bardzo długo. Zresztą nigdy jakoś nie zabiegałem o tę popularność. Od początku kariery mówiłem, że nie zależy mi na sławie, reklamach czy błyszczeniu na ściankach. Od małego ciągle powtarzałem, że chcę grać w tenisa. Nie myślałem, że oprócz tego chce być piękny i bogaty. Gdyby media przestały o mnie w ogóle pisać, mówić, to wcale by mi to nie przeszkadzało. Nie potrzebuję tego do szczęścia.

Nie tylko porażki sprawiają, że bardzo się irytujesz. Z mediami też nie jest ci po drodze.

- Ale to właśnie media kreują mnie na człowieka, który ciągle gdzieś kłóci się z dziennikarzami. Wyjaśnijmy sobie jedną rzecz. Ja z mediami nie mam żadnego problemu. Mam problem tylko z dwoma dziennikarzami. To nie są przypadkowe osoby, które spotkałem na zwykłej konferencji i wymyśliłem sobie konflikt. Nie. To są ludzie, których znałem ponad dziesięć lat. Przychodzili do mnie na treningi, wchodzili do szatni, jedli ze mną obiad. Znałem ich bardzo dobrze. Za każdym razem, gdy czytam, że ja kogoś  wyprosiłem z konferencji prasowej, to wierz mi, że miało to związek z jednym z tych ludzi. Nie wyrzucam osób z konferencji na zasadzie mojego widzimisię. Na Wimbledonie na konferencję przyszedł ten dziennikarz, który wbił mi nóż w plecy. Nie umiem przebywać w jego towarzystwie, nie radzę sobie z tym. Do tego stopnia mnie ten człowiek irytuje, że nie potrafię przebywać z nim w jednym pomieszczeniu.

Ale to jest jego praca. Otrzymał akredytację, więc miał prawo wykonywać swoje obowiązki. Powinieneś sobie zdawać z tego sprawę.

- Rozumiem. Dlatego skierowałem do niego prośbę. Zapytałem się: "Adam, czy mógłbyś wyjść z tej sali?" On z szyderczym uśmiechem odpowiedział, że nie wyjdzie. Drugi raz poprosiłem. Nie kazałem mu się wynosić, jak to później czytałem w gazetach. Dwa razy zwróciłem się z uprzejmą prośbą, żeby wyszedł. Znów się zaśmiał. Ja mam to nagrane. Teraz każdą konferencję nagrywam, bo to, co się pisze później w gazetach i portalach, jest żenujące. Nie ma nic wspólnego z faktami. Poprosiłem więc jego kolegów dziennikarzy, żeby zachęcili go do wyjścia. Cisza. Skoro pozostali dziennikarze nie chcieli ze mną współpracować, to czemu ja mam współpracować z nimi? Zaprosiłem wszystkich zagranicznych przedstawicieli mediów do drugiej sali i przeprowadziłem konferencję. Udzielałem normalnych odpowiedzi, nie było z tym najmniejszego problemu

Odnoszę wrażenie, że za dużo swojej energii przeznaczasz na konflikty pozasportowe.

- Nie wydaję mi się. Jeszcze raz powtórzę. Mam problem jedynie z dwoma dziennikarzami i to są bardzo rzadkie sytuacje. Dochodzi do nich może raz na półtora roku, więc nie można mówić, że marnuję energię na takie rzeczy, bo to są epizody.

Byłeś wtedy kłębkiem nerwów.

- Nieistotne, czy mam przed sobą kamerę. Jeżeli ktoś wbija mi nóż w plecy, to ja będę reagował impulsywnie, bo taki jestem. I nie dbam o to, co sobie ludzie pomyślą. Posłuchaj. Gdyby ktoś inny zadał to pytanie. To wierz mi, powstrzymałbym się. Nie byłoby tej całej historii. Ale jeszcze raz powtórzę. Przegrałem 2:3 po trzy i półgodzinnej walce, więc nie można po czymś takim stwierdzić, że byliśmy za słabi.

Obawiam się, że kibice tego nie zrozumieją.

- Od nikogo nie wymagam zrozumienia. A kibic zrozumie to, co przeczyta. Nie mam pretensji do fanów. Chociaż wiadomo, zdarzają się różne sytuacje na korcie. Czasami słyszę komentarze np. że sprzedałem mecz. Nie jest to nic fajnego. Już się z tym pogodziłem, że na trybunach może zdarzyć jakiś człowiek, który kupił bilet tylko po to, żeby cię wkurzać, irytować i być pinezką na twoim pośladku.

Nauczyliśmy się, że nie przebierasz w słowach. Twój słynny zarzut, że musiałeś trenować po szopach przeszedł już do historii. Z perspektywy czasu nie uważasz, że wtedy przesadziłeś?

- Nie. Niczego nie żałuję, powiedziałem prawdę. Trenowałem w warunkach, kiedy zimą potrafiło być -25 stopni Celsjusza. Od 10 do 16 roku życia trenowałem na Orkanie w Łodzi. Obskurny balon. Gdy temperatura sięgała powyżej -25 stopni, to trener prosił o opuszczenie kortu i odwoływał zajęcia.

Przed treningiem kierownik obiektu szedł z bańką napełnioną ropą, zalewał ją do maszynki, odpalał i przez pierwsze 40 minut z powodu potwornego smogu od spalin, nie można było wchodzić do środka. Do tego lód i szron z sufitu zaczął się skraplać, bo na noc wyłączano ogrzewanie.

Po treningu schodziłem z zamrożonego kortu do kanciapki, bo trudno to nazwać "clubhouse". Kanciapka z palnikiem gazowym, przy którym razem z ósemką zawodników siedzieliśmy i się ogrzewaliśmy. Wierz mi, tak to wyglądało. Ale nie tylko w Łodzi było źle. Trenowałem też zimą w Poznaniu w hali AZS, gdzie widziałem dziury w szybach w wielkości jajka. Na hali, w której trenowali medaliści mistrzostw świata m.in. Paweł Fajdek. Musiałem trenować w pełnym rynsztunku: kamizelce, bluzie z długim rękawem, czapce, rękawiczkach. Jak inaczej można nazwać te warunki? Pogódźmy się z rzeczywistością i zaakceptujmy fakt, że nasz kraj nie jest fabryką sportowców. To nie Wielka Brytania, gdzie wchodzisz na byle jaki kort i opada ci szczęka do pasa. Pytasz miejscowych: "Ile macie takich kortów?"; "Co dwa kilometry".  - słyszysz odpowiedź.  "Ahaa. Bo my takich w ogóle nie mamy." - można tylko skwitować. 

I wiesz co? Po tej mojej emocjonalnej wypowiedzi o szopach ludzie wcale się nie oburzyli. To media były zbulwersowane, a kibice byli po mojej stronie. Dziennikarze nie zostawiali na mnie suchej nitki, a od zwykłych osób słyszałem: "Super gościu z ciebie, mówisz jak jest"

BARTOSZ BOBKOWSKI

Czyli nie powinniśmy mieć żadnych oczekiwań?

- U nas ośrodki powstają takie, żeby tylko powstały i po pięciu latach wyglądają, jakby miały się zaraz rozpaść.

Nie zgadzam się. Obiekt MKT w Łodzi jest bardzo nowoczesny. 

- W porządku. Jak na te warunki, jakie mamy w Polsce, to prezentuje się całkiem przyzwoicie. Ale patrząc na kraje, z którymi nawet sąsiadujemy, to bardzo dużo nam brakuje. Nie mówię tego, że chcę ponarzekać i jest mi z tym źle. Absolutnie. Jeśli o mnie chodzi, to już przywykłem do trenowania w najgorszych warunkach, których moi koledzy po fachu - takich "obiektów" - w ogóle na oczy nie widzieli.

Kogo masz na myśli?

- Wszystkich. Gdybym teraz takiego Gregora Dimitrowa wziął i pokazał mu gdzie trenowałem, to by mnie wyśmiał. Szczerze, to nawet wstydziłbym się go zaprowadzić w to miejsce, gdzie rozwijałem się jako młody tenisista. Spaliłbym się ze wstydu.

Nadal uważasz, że Polska to kraj bez perspektyw?

- Zależy o jakich perspektywach mówimy. Pierwsza myśl, jaka przychodzi mi do głowy to sport. Ani się jakoś wybitnie nie znam na biznesie, ani na normalnej pracy, więc mogę mówić tylko o swojej profesji. Jest ciężko. Jeżeli w Krakowie, drugim co do wielkości mieście w kraju, nie ma ani jednej hali tenisowej z twardym kortem, głównej nawierzchni, na której gra się na świecie, gdzie w innych państwach jest ich na pęczki, to o czym chcemy rozmawiać? W Łodzi od sześciu lat jest jeden obiekt z prawdziwego zdarzenia.

Z Agnieszką Radwańską pokazaliście jednak, że mimo trudnych warunków, można się wybić.

- Oczywiście, jeżeli ktoś naprawdę chce uprawiać ten sport, to będzie go uprawiał. Bez względu na to, czy te warunki są ciężkie czy dobre. Od małego miałem pod górkę jeśli chodzi o korty, bo ich zwyczajnie nie było. Trenowałem na tym balonie, który wyglądał gorzej niż szopa. Uwierzcie mi. Zacieki, grzyby, skuwanie lodu z kortu. Obecne zimy, to wiosna w zasadzie. Ale mnie to nie przeszkadzało. Cieszyłem się, że mogłem grać w tenisa. W przeciwieństwie do tego, co się dzieje obecnie, to nie płakałem mamie w rękaw: "Proszę zabierz mnie stąd, zimno mi jest".

Teraz w łódzkiej hali MKT jest raczej chłodno, jakieś 13-14 stopni. Jeżeli widzę skarżących się rodziców u trenera, że jego dziecko nie będzie trenowało, bo jest za zimno, to mnie krew zalewa i ciśnienie mi się podnosi.

Czujesz się odrzuconym sportowcem przez Polaków?

- Ale w naszym kraju zawsze tak to wyglądało, że jak ktoś wygrywa, to jest bożyszczem narodu. Jak zacznie przegrywać, to jest mieszany z błotem. Tak było w przypadku Adama Małysza, który wygrywał przez trzy lata z rzędu, a gdy zdarzył mu się pierwszy słabszy sezon, to ludzie go skreślili. Tak samo jest teraz z Robertem Lewandowskim. Dzięki niemu Polska zaczęła regularnie wygrywać, on sam bije rekordy w strzelaniu goli, ale nie chcę nawet myśleć co będzie się działo, jeśli - odpukać - na mundialu nie wykorzysta rzutu karnego w pierwszym meczu z Senegalem. Kurczę, naprawdę nie wiem co w nas jest, że mamy takie podejście. Przecież w Polsce nie mamy zbyt wielu sportowców, którzy są rozpoznawalni na świecie.

CEZARY ASZKIEŁOWICZ

Nie szanuje się u nas sportowców?

- Podam przykład. Jak byłem dzieckiem, miałem 10 lat, na korty tenisowe MKT w Łodzi przyjeżdżał Bartek Dąbrowski. Grał ligowy mecz, powtarzam ligowy mecz. Zawodnik, który był najwyżej na 210. miejscu  na świecie. Wokół kortu, były tłumy. Jak z szatni wychodził Bartek, ja wisiałem na siatce, która oddzielała mnie od kortu. Nie zszedłem z niej, dopóki on nie skończył grać. Wisiałem i śliniłem się, patrząc jak gra Bartek. Teraz czegoś takiego nie ma. Nieważne czy trenuje Iśka [Agnieszka Radwańska] czy ja, nawet za czasów, gdy byłem na 14. miejscu w rankingu. Przychodzi rodzic, może spojrzy na 30 sekund, dziecko ewentualnie strzeli sobie z nami "selfie" i idzie do domu. Nie ma takiego zainteresowania, które ja pamiętam. Kiedyś wchodził Bartek każdy mu panował, był szanowany.

Ty jesteś wybuchowy, niepokorny. Może kibice chcieliby bardziej ułożonego Janowicza?

- Wierz mi, że Dąbrowski nie był aniołkiem. Rzucał rakietami po płotach, bluźnił, kopał dziury w korcie, ale był szanowany. Grał w tenisa na dobrym poziomie. Bez względu na to jak się zachowywał, ludzie go cenili.

Trudno będzie ci zdjąć łatkę "bad boya" polskiego sportu.

- OK, nazywają mnie "bad boyem". Niech będzie. Tylko że ja jestem niegrzeczny dla kogoś, kto też mi zajdzie za skórę. Jeżeli ktoś wbija mi nóż w plecy, to gwarantuję, że ja wbiję 15 takich noży. Tak to działa. A jeżeli ktoś jest dla mnie dobry, normalny przede wszystkim, to ja jestem dla niego trzykrotnie milszy. Po prostu nie umiem udawać, gdy ktoś pluje mi w twarz, że pada deszcz. I nie ma to dla mnie znaczenia, czy ktoś mnie opluwa przed kamerą czy poza nią. Zawsze będę sobą. Obojętnie, jakie tego mają mnie spotkać reakcje, czy negatywny artykuł na drugi dzień.

Trenerzy pewnie też nie mieli z tobą łatwo.

- Zawsze wierzyłem w swoje umiejętności. Uwielbiałem grać w tenisa, za to mniej przepadałem za treningami. Bardziej ekscytowałem się rywalizacją, w której liczyło się zdobywanie punktów. Treningi na zasadzie stania w jednym miejscu i wykonywania ciągle tego samego ćwiczenia, zwyczajnie mnie nudziły. Inna sprawa, że mam charakter, dzięki któremu nigdy nie dałem się zniszczyć.

Czyli?

- Miałem 14 lat. Trener X powiedział, że zaczynamy pracę nad zmianą mojego forhendu. Odpowiedziałem mu gwałtownie, że nie będę zmieniał żadnego forhendu, bo ćwiczyłem go od wielu lat. Odpuścił mi, ale cała siódemka zawodników, z którymi trenowałem zdecydowała się podporządkować nowym regułom. Jaki był efekt? Wszyscy oprócz mnie przestali grać w tenisa.

Z trenerami zawsze miałem tak, że każdy z nich musiał zdobyć mój szacunek. Gdy widzę się z nowym szkoleniowcem, to już po trzech minutach wiem, czy będę z nim współpracował. Pewnie część osób, które będą to czytać, pomyślą sobie, że jestem bufonem i wszechwiedzącym gościem. Ale to nie tak. Zawsze pracowałem z tymi trenerami, do których miałem zaufanie. Tak jest teraz w przypadku Guentera Bresnika. Światowi zawodnicy zmieniali swoich opiekunów multum razy. Ja tylko czterokrotnie. 

"Zły chłopiec", "Bufon" - jak reagujesz na takie przydomki?

- Nie obchodzi mnie to. Jak mogą mnie oceniać ludzie, którzy nie widzieli mnie nigdy na oczy.

Wystarczy, że obejrzą parę meczów, podczas których kłóciłeś się z sędziami, rzucałeś rakietami i od razu wyrabiają sobie zdanie.

- To inaczej. Jak mogę się przejmować oceną ludzi, których to ja nigdy widziałem. No nie mogę.

Ludzie mi wytykają, że ciągle kłócę się z sędziami i krzyczę na nich. Tak jest? OK, to wyobraźmy sobie, że pracujesz w barze. Stłukłeś dwie szklanki. Przychodzi do ciebie szef i oznajmia, że zapłacisz za straty i nalicza zapłatę za dziesięć szklanek. Bronisz się: "Ale jak to? Przecież stłukły się tylko dwie!". Słyszysz: "A mnie się wydaję, że stłukłeś tych szklanek dziesięć". Godzisz się z tym, czy jednak walczysz? Jestem pewien, że wybierasz drugą opcję, bo w grę wchodzą twoje pieniądze. Jeżeli sędzia myli się na moją niekorzyść w bardzo ważnym momencie, który zmienia losy meczu, to ja nie mogę przejść obok tego obojętnie. Patrząc na standardy światowego tenisa, ja jestem oazą spokoju. Spójrzmy na Nicka Kyrgiosa, który obraża rywali, kibiców, a niedawno sędzinę nazwał "obciągarą".

?

- No tak było. Djoković łamał rakiety, wynosił krzesła, Murray też łamał rakiety  To są normalne tenisowe sytuacje, ale w Polsce o tym się nie pisze, że Djoković jest chamem i burakiem, bo się pokłócił. Kogo to interesuje? Najważniejsze jest zachowanie Janowicza.