Ekstraklasa. Probierz dla Sport.pl: Jestem jak Bob Budowniczy. Gdy mówiłem, że z Jagiellonią powalczę o mistrzostwo, śmiali się ze mnie. Dziś jest podobnie

Przestrzegano pana przed tą Cracovią, mówiono "nie idź tam, po co ci to". I co, doradcy mieli rację?

Wszyscy mówili, żeby tam nie iść. A ja uważałem, że to klub, który może być wielki, w którym można coś zbudować. Na razie wszystko układa się dobrze. Chcemy, aby Cracovia była stabilna na lata. Wierzę, że już niedługo możemy dołączyć do Legii Warszawa, Lecha Poznań i Jagiellonii Białystok w walce o mistrzostwo. Ale wszystko musi być zrobione z głową. Bo Janusz Filipiak może dać nam 20 milionów. Ja je wydam, nie uda się i co dalej? Trzeba będzie zamknąć klub. Chcemy, aby proces budowy był oparty na pomyśle i rozsądku.

Co jest więc celem Cracovii w tym sezonie?

Chcę być mistrzem. Jak mówiłem chłopakom z Jagiellonii, że powalczymy o tytuł, to ludzie się śmiali. A my dwa razy walczyliśmy o mistrzostwo do ostatniej kolejki. Teraz uważam, że z Cracovią może być podobnie. 

Zgodzi się pan, że od lat polski trener klubowy nie dostał tyle wsparcia i władzy, co pan w Krakowie?

Na pewno mam tu wsparcie i zaufanie. Profesor Filipiak wspierał mnie w najtrudniejszych chwilach, gdy nad głową wisiał mi topór, a ludzie czekali na moje zwolnienie. On wtedy zdecydował, że przedłuży ze mną umowę. Przez całą karierę mam szczęście do szefów. W Białymstoku byli Czarek Kulesza i Wojtek Strzałkowski, w Widzewie Łódź szansę dał mi Zbigniew Boniek, a w Polonii Bytom był późniejszy prezydent miasta Damian Bartyla. Dobrze trafiłem też w Lechii Gdańsk, ale popełniłem błąd i nie odszedłem z klubu po tym, jak sprzedał go Andrzej Kuchar. Teraz pracuję z Januszem Filipiakiem, który wbrew obiegowej opinii, ma cierpliwość do trenerów. Ponad dwa lata pracował tu Stefan Majewski, mimo problemów długo utrzymał się Rafał Ulatowski.

Władza i zaufanie, które pan otrzymał, sprawiają, że nie musi się pan obawiać zwolnienia przez piłkarzy? Niedawno jeden ze polskich szkoleniowców opowiadał mi, jak swojego ostatniego dnia w ekstraklasowym klubie poprosił o rozmowę doświadczonego piłkarza. I zapytał go, kiedy on i jego koledzy podjęli decyzję, aby zwolnić trenera. I ten piłkarz wskazał mu konkretny dzień i miejsce w którym odbyło się spotkanie.

To trudny temat. Kiedyś przyjechał do Polski jeden zagraniczny trener i pytam piłkarza, co robi inaczej. A on mówi: "Panie trenerze, robi wszystko to samo co pan, ale mówi po angielsku. I to brzmi inaczej!". Tak bywa. W Cracovii tworzymy więź między piłkarzem i trenerem. Często powtarzam zawodnikom, że nie znam trenera, który wystawi słabszego zawodnika, bo nie lubi lepszego. Każdy chce wygrywać, to prestiż, pieniądze, nagrody. Ale kiedy w kadrze jest 25 zawodników to szkoleniowiec nigdy nie zaspokoi potrzeb wszystkich piłkarzy.

Paweł Zarzeczny mawiał: "Pionierzy giną pierwsi, bo pchają się na lufy".

Dziwi mnie postawa niektórych trenerów, którzy zamiast walczyć, wolą trwać. Są bo są, zawsze przytakują. Ja mówię o wprowadzaniu młodzieży, ale rozumiem, że jeśli ona będzie, a nie będzie wyników, to zaraz prezes cię zwolni. Ale nie zwalnia to od obowiązku mówienia o tym, co powinno się robić, aby było lepiej. W piłce nie ma koloru czarnego i białego, nikt nie ma monopolu na wiedzę. Ale żeby coś się zmieniło, to coś musi być robione. Teraz jest moda na różne transfery pozytywne, negatywne. Największe podśmiechujki są z niskiego pressingu.

Dziwi to pana? Truchtanie Polaków w meczu z Japonią było truchtaniem, a nie niskim pressingiem.

Chciałbym wiedzieć ilu trenerów w tamtej sytuacji powiedziałoby swoim piłkarzom: do ataku! Chcieli wygrać i wyczekali mecz do końca. Trudno, stało się, ale to ciągle wygrana na mistrzostwach świata. Mieli atakować?

Tak.

I co? Wygraliby 5:0? A jaka jest różnica między 1:0, a 5:0?

Młodzież, szkolenie i tak dalej - to są takie tematy, które w Polsce od lat są uniwersalne. W wielu krajach ludzie po prostu grają w piłkę i robią to lepiej. Może to tylko proste tłumaczenie, dopisywanie filozofii?

Teraz mówienie o szkoleniu jest modne, jest opcja belgijska, niemiecka, pewnie kilka innych.

Ale pan też ciągle mówi o szkoleniu.

Tak, ale ja twierdzę, że to jest rola państwa, a nie PZPN. Co PZPN ma do szkolenia? Kluby szkolą, akademie szkolą. Trenerzy to w ich rękach tylko narzędzia. Polscy szkoleniowcy non stop jeżdżą na staże, słuchają, patrzą, uczą się. Ale ktoś musi umieć z tego skorzystać. Zamiast chować głowy w piasek, powinniśmy mówić głośno o problemach, o tym, że nie ma boisk, o tym, że czas po Euro 2012 został zmarnowany. Bez bazy zbudowanej wokół klubów nawet najlepsi polscy trenerzy nie będą mogli zrobić tego, co ich koledzy w innych krajach.

Minął żal po tym, jak nie udało się panu wyjechać za granicę? Miała być Turcja, a była Cracovia.

Nie udało się podpisać kontraktu i tyle. No to co, miałem siedzieć w domu? Byłem już dogadany z Turkami z Bursasporu, mieliśmy tylko ustalić szczegóły i podpisać papier. Ale oni wzięli w końcu Paula Le Guena, bo mieli ciśnienie na trenera z nazwiskiem. Później rozmawiałem z klubami z krajów postradziekich i z jednym dyrektorem sportowym z drużyny 2. Bundesligi. Może zabrakło jakiegoś poparcia? Bo te jest nam niezbędne.

Nie wystarczy sam sukces w Ekstraklasie?

Czasem nie trzeba mieć sukcesu w poprzedniej pracy, aby dostać dobrą ofertę. Taki Radoslav Látal z Piasta Gliwice odszedł do Dynama Brześć, tam mu nie poszło, ale i tak za moment wylądował w Spartaku Trnawa. To nic innego, jak polecenie kogoś w odpowiednim momencie jego kariery. Nam, polskim trenerom, chyba tego trochę brakuje. Bo mamy niezły warsztat, znamy języki. Spokojnie poradzilibyśmy sobie za granicą, na pewno nie gorzej, niż zagraniczni koledzy, którzy przyjeżdżają do Polski. Bo nie pamiętam, aby zdarzyło się, że Słowak, Czech, Holender czy Serb przejął ósmy zespół ligi polskiej i zdobył z nim dwa mistrzostwa kraju.