Mistrzostwa świata w piłce nożnej. Bogusław Kaczmarek: Kownacki, Bereszyński i Góralski zrobili jakościowy skok. Nawałka może czerpać z trudnych początków Beenhakkera

Dlaczego wyglądaliśmy aż tak źle?

- Byłem na zgrupowaniu w Jastarni i Juracie, oglądałem z bliska chłopaków. Pałali energią, biła z nich pewność siebie, czuło się, że to jest zgrany, mocny team. Nie mam pojęcia, dlaczego na mecz z Senegalem nasi piłkarze tak naprawdę nie dojechali. Nie rozumiem, dlaczego byli nie w Moskwie, gdzie trzeba było walczyć o punkty, tylko w Soczi, gdzie jedynie przygotowują się do meczów. Nie wiem co za demony, co za siły nieczyste to spowodowały. W sposób racjonalny trudno mi wytłumaczyć tak przerażającą słabość aż tylu naszych piłkarzy. Staram się zrozumieć Kubę Błaszczykowskiego. Dostał po "Achillesach", po łydce i ledwo dotrwał do przerwy. Ale inni? Przecież poza Michałem Pazdanem - u którego było zacięcie, u którego było widać agresywność i odpowiedzialność za grę na poziomie reprezentacyjnym - wszyscy pozostali dali ogromną plamę. Przed meczem kilku dziennikarzy pytało mnie, co trzeba będzie zrobić, żeby ograć Senegal. Żartowałem sobie, że trzeba będzie otruć ich szamana. No i chyba naprawdę trzeba było. Mój były piłkarz, Sebastian Szałachowski, jest egzorcystą przy którymś z lubelskich kościołów. Nie wiem czy z Lublina nie zawieźć go do Rosji, żeby przed meczem z Kolumbią przepędził te złe moce nadprzyrodzone.

Pański czarny humor zawsze w cenie, ale proszę spróbować postawić poważną diagnozę.

- Chętnie bym zapytał Adama [Nawałkę] - do którego mam zaufanie, i którego decyzje do tej pory prawie zawsze były przemyślane i dobre - co go skłoniło do tego, żeby za Glika (swoją drogą trudno uwierzyć, że zagra z Kolumbią, to by chyba było za duże ryzyko) wstawić Cionka a nie Bednarka. Nie wiem czy to było jakieś przeczucie, coś z podświadomości Adama, ale chyba nie ma innego wytłumaczenia. Dobrze, Bednarek zawalił bramkę z Chile, to jest fakt. Ale jest lepszym piłkarzem od Cionka i daje więcej drużynie, dlatego to on powinien zagrać. Nawet przy bramce Krychowiaka pokazał, ile może dać. Gdyby nie wyblokował Koulibaly'ego, gola by nie było. Jest gościem, który może być bardzo przydatny i już teraz, i później.

Chwali Pan Bereszyńskiego i Kownackiego - można się spodziewać, że trener Nawałka odważy się wystawić ich na Kolumbię zamiast Piszczka i Milika?

- Chwalę też Góralskiego. Powinien zagrać. Uwolniłby Zielińskiego, który z Senegalem przez taktykę był przytłoczony. On dobrze działa, kiedy gramy na dwóch defensywnych pomocników, a jego podczepia się pod Lewandowskiego. Niech pan zobaczy, co z nami robiło Chile, jak nie było Góralskiego. Przez 20 minut drugiej połowy graliśmy fatalnie, a w momencie wejścia Góralskiego wszystko się zmieniło, jeśli chodzi o odbiór w strefie środkowej, co pozwoliło nam przejść do tego, co najbardziej nam pasuje, czyli do gry skrzydłami. Najbardziej przykre jest to, że przegraliśmy z naprawdę biedną piłkarsko drużyną. Przez własne błędy, przez dziwną taktykę i zatrważający paraliż.

Jak powinien być zestawiony skład na Kolumbię? Potrzeba rewolucji personalnej czy wystarczy wymienić dwóch-trzech zawodników i lepiej dobrać taktykę?

- Rewolucje mają to do siebie, że ci, którzy je wprowadzają, giną na szafocie. Cały czas wierzę w intuicję i olbrzymie doświadczenie Nawałki. Myślę, że po rozmowach indywidualnych i po grupowej odprawie dokona właściwych wyborów. Wiadomo, że gorzej grać nie można. Trzeba też sobie w grupie powiedzieć, że nasz mecz był najgorszym w całych mistrzostwach.

I najgorszym reprezentacji za trwającej już pięć lat kadencji Nawałki?

- Bardzo zły był też ten przegrany 0:4 z Danią. Wtedy zupełnie odcięli nas od grania, wyłączyli naszego lidera, czyli Roberta Lewandowskiego. Ale teraz było jeszcze gorzej, bo prąd odcięto wszystkim. I - co najgorsze - nie zrobiła tego wcale dobrze zorganizowana drużyna. Myśmy sami to przegrali, w sposób nie do zrozumienia.

Widzę, że po takim wejściu w mundial Panu trudno się skupić na Kolumbii. Nam wszystkim trudno, drużynie pewnie też?

- Teraz jest moda na gadanie o czystych głowach, resetach, ale jest piekielnie trudno naprawdę to zrobić. Ale może warto przypomnieć, że te głowy udało się wyczyścić po tej aferze gastronomicznej. Na bazie całego wydarzenia trener Nawałka nie karząc nikogo przesadnie ostro zbudował motywację drużyny na Rumunię, a drużyna zagrała bardzo dobrze i wygrała 3:0.

Wtedy był miesiąc na to, żeby sytuacja się uspokoiła, teraz jest tylko pięć dni.

- Może z drugiej strony to dobrze, że jest mało czasu. Do pierwszego meczu było go chyba za dużo. Inni grali, a myśmy czekali, bo w grafiku byliśmy jako ostatni w pierwszej kolejce. Nie wiem czy przez to czekanie spirala się nie przegrzała, czy gdzieś ta nasza motywacja nie uleciała. Wyszliśmy bez werwy, jakby znudzeni. Nie wiem, cały czas szukam wytłumaczenia. I jakiejś nadziei. Patrzę na to, że Kolumbia grała 90 minut w osłabieniu, bo Sanchez w piątej minucie dostał czerwoną kartkę, a mecz trwał 95 minut. To musiał być bardzo duży wydatek energetyczny dla drużyny, bo wilgotność powietrza była duża, temperatura też wysoka. Myślę, że ten zespół w pełni fizycznie się nie zregeneruje. Poza tym wcale taka świetna Kolumbia nie jest. Owszem, mają paru dobrych piłkarzy, ale też mecz z Japonią pokazał, że mają wiele braków. Wierzę, że nasz sztab potrafi analitycznie obserwować rywali i wyselekcjonować optymalną "14" zawodników na tego konkretnego przeciwnika. Bo tu musimy mieć nie tylko gotową "11", ale też trzech zmienników, którzy wejdą i pomogą. Już nie ma możliwości, żeby zagrał ktoś nieprzygotowany. Trzeba wreszcie dotrzeć do głów.

Trzeba, ale jak to zrobić?

- Widzę pewne analogie do tego, co my przeżyliśmy na Euro 2008 w Austrii i Szwajcarii. Wtedy prawie wszyscy dziennikarze i eksperci uznali, że fiasko i totalna klapa to efekt złego przygotowania fizycznego. Ja to widziałem zupełnie inaczej. Proszę zauważyć, że ta reprezentacja przeżywa tę samą chorobę, co 10 lat temu drużyna Beenhakkera z Nawałką, Dziekanowskim i moją skromną osobą w sztabie. Niech pan popatrzy, jak to wygląda teraz. Piszczek po urazach, widać, że nie jest w optymalnej dyspozycji. Na środku obrony wypadł nam Glik. Co się dzieje w drugiej linii? Błaszczykowski? Cud, że się zdołał wyleczyć, ale po renowacji nie jest sobą. Krychowiak? To było serce i to były płuca drużyny na Euro 2016. Teraz od długiego czasu się szarpie. W ataku Milik po kontuzji. Nawet Grosicki, o którego się niby nie martwiliśmy, nie jest w takiej formie jak przed Euro 2016. Wtedy miał dziewięć bramek we francuskiej ekstraklasie, a nie na angielskim zapleczu. Dlaczego mówię, że oglądamy tę samą chorobę, która dotknęła kadrę w 2008 roku? Spójrzmy na nasz najlepszy mecz w tamtym okresie, wygrany 2:1 z Portugalią w październiku 2006 roku. Bronowicki - raz, Radomski - dwa, Błaszczykowski - trzy, Rasiak - cztery, Matusiak - pięć. I Sobolewski - sześć, bo Radek zrezygnował z reprezentacji. Aż tylu zawodników z tego meczu zabrakło nam na Euro. A jeszcze tuż przed pierwszym meczem, z Niemcami, kontuzji doznał Żurawski i nie był sobą. Czyli wtedy brakowało ludzi i teraz brakuje ludzi w normalnej formie. A jeszcze teraz dochodzi jedno ważne ograniczenie. To druga impreza, na której jeden piłkarz ma tak wielki wpływ na kadrę, jakiego nie mieli nawet Kaziu Deyna czy Zbyszek Boniek. Oczywiście tym piłkarzem jest Lewandowski. Wiadomo, że banki analityczne rywali działają i przede wszystkim patrzą, jak "Lewego" wyeliminować, jak go odciąć od podań. Mamy odpowiedź dlaczego słabo wyglądamy? Ale to nie jest usprawiedliwienie. Po prostu sytuacja kojarzy mi się z tą, którą sam przeżyłem w kadrze.

Wróćmy do innych przeżyć z kadencji Beenhakkera. Eliminacje do Euro 2008 zaczęliście od fatalnego meczu z Finlandią w Bydgoszczy przegranego 1:3. To był 2 września 2006 roku. Dokładnie 6 września zremisowaliście 1:1 z Serbią w Warszawie po bardzo dobrym meczu, który był początkiem serii 10 spotkań bez porażki z tym świetnym występem przeciw Portugalii, który Pan przypomniał.

- Nie wszyscy wiedzą, a pora to wreszcie powiedzieć, jaki był powód tak złego występu i porażki z Finlandią. Leo poprowadził wtedy kadrę dopiero po raz drugi. Do polskiej piłki podchodził, myśląc, że obciążenia, które stosował w innych miejscach swojej pracy są obciążeniami optymalnymi. Przed meczem z Finlandią drużyna do czwartku trenowała dwa razy dziennie, a graliśmy w sobotę. Leo w końcu doszedł do wniosku, że to za dużo, za ciężko, ale już było za późno. Ale po porażce z Finlandią zrobiliśmy burzę mózgów i kilku piłkarzy w reprezentacji już nie zagrało.

Zdaje się, że m.in. Jerzy Dudek i Tomasz Frankowski?

- Tak, a Mirek Szymkowiak sam się poddał, przyszedł do mnie i do Dziekanowskiego i powiedział, że on już się nie czuje na siłach godzić gry w Trabzonsporze i w reprezentacji. Inni musieli odejść, bo doszliśmy do wniosku, że tak będzie lepiej. Na początku chcieliśmy kontynuować pracę z grupą Janasa, włącznie z pominiętymi przez niego w powołaniach na MŚ 2006. Trudno było na przykład Dudkowi powiedzieć, że będzie rezerwowym, że po Finlandii w bramce stanie Kowalewski. Dudek był związany ze mną, przy mnie zaczynał karierę, to mój zawodnik. To też zawodnik Beenhakkera, razem zdobyli mistrzostwo Holandii. A do tego to był świetny bramkarz, czego nikt nie mógł zakwestionować. Ale po Finlandii uznaliśmy, że zawalił cały blok obronny, z Głowackim, który dostał czerwonej kartki i z Dudkiem. Dyskutowaliśmy do czwartej rano i o tej parze w końcu dokonaliśmy przymiarki, jeśli chodzi o skład na Serbię, która była dwa razy mocniejsza niż Finlandia. Niektórzy pewniacy musieli odejść albo usiąść na ławce, bo po prostu nie spełniali na tamtą chwilę wymogów. Dopiero później niektórzy wrócili. Proszę zobaczyć, ile zmian zrobiliśmy. Kowalewski za Dudka, dalej nie było Głowackiego, a wszedł Mariusz Jop, postawiliśmy w ataku na Matusiaka, a nie Frankowskiego, i wypaliło, bo strzelił gola, a był bliski strzelenia jeszcze jednego. Kubie Błaszczykowskiemu daliśmy szansę, choć po połowie rozegranej przez niego w Bydgoszczy wielu twierdziło, że on się nie nadaje do reprezentacji.