Żurkowski dla Sport.pl: Chcę walczyć o mundial. Do młodzieży świat należy! Reprezentacja Polski
Żurkowski dla Sport.pl: Chcę walczyć o mundial. Do młodzieży świat należy!
Rozmawiał Sebastian Staszewski
- Przyjechałem, żeby pojechać na mistrzostwa świata. Skoro jestem tak blisko, to nie mogę odpuścić - mówi Szymon Żurkowski. W niedzielę wraz z Górnikiem Zabrze zapewnił sobie grę w europejskich pucharach, w poniedziałek otrzymał tytuł Odkrycia Ekstraklasy, a we wtorek pojechał na zgrupowanie reprezentacji Polski.
Szymon Żurkowski z Górnika Zabrze JAN KOWALSKI
Sebastian Staszewski: Równo rok temu cieszył się pan z siódmego meczu w I lidze, graliście wtedy ze Zniczem Pruszków. Dziś znów się pan cieszy, ale już z nagrody dla Odkrycia Ekstraklasy. Często budzi się pan z obawą, że to może tylko piękny sen?
Szymon Żurkowski: Raczej sypiam spokojnie. Ciężko na to wszystko zapracowałem. Dlatego kiedy budzę się, to za każdym razem chce mi się pracować jeszcze więcej i jeszcze ciężej.
Ale sen, który jest przecież rzeczywistością, trwa.
Trwa, choć na ziemi stoję twardo. Początek rundy wiosennej nie był dla mnie łatwy. Zaczęło się od kontuzji, zawaliłem przygotowania, długo szukałem formy. Wróciłem jednak na dobry tor. Wiem dzięki temu, że nic nie trwa wiecznie. A marzenia? Każdy ma swoje, ale uważam, że spełnianie jednych nie może być wymówką, by na bok odstawiać kolejne, jeszcze większe.
O kadrze Nawałki czytaj w nowej aplikacji Football LIVE - POBIERZ TUTAJ
REKLAMA
Latem wypisał pan na kartce cele na debiutancki sezon w Ekstraklasie?
Chciałem grać, po prostu. I chciałem regularnie wychodzić w podstawowym składzie.
Udało się w 1. kolejce w meczu z mistrzowską Legią Warszawa. Pamięta pan ten dzień?
Tak, bardzo dobrze. W tunelu byłem nieco niespokojny, bo wokół mnie stali piłkarze, których wcześniej oglądałem tylko w telewizji, reprezentanci. Był Artur Jędrzejczyk, Adam Hloušek, Kasper Hämäläinen. Trochę na nich popatrzyłem, ale kiedy wyszliśmy na murawę, a kibice zaczęli śpiewać, poczułem ulgę, Grałem nie tylko dla siebie, ale i dla nich. Wygraliśmy 3:1.
Kto zrobił na panu największe wrażenie?
Czasem, kiedy jakiś przeciwnik zagra fajną piłką, albo minie mnie nieszablonowym zwodem, mówię pod nosem "brawo ty!". I kilku takich gości było, na przykład Carlitos. Ktoś założył mi też straszną "dziurę", ale nie pamiętam już kto. W głowie została mi tylko obraz sytuacji.
Wierzyliście w Zabrzu w mistrzostwo Polski?
Oczywiście, że tak. Przecież rundę jesienną kończyliśmy na pierwszym miejscu. Zaczęliśmy więc marzyć, to nic złego. Ale okazało się, że mistrzostwo zdobywa się utrzymując równą formę, a tej zabrakło nam szczególnie wiosną. Może zabrakło też doświadczenia, bo mamy bardzo młodą drużynę. Analizując nawet swoją grę zauważyłem, że czasem w końcówce meczu atakuję albo wchodzę w niepotrzebne dryblingi, zamiast uspokoić grę, grać rozsądnie.
Górnik Zabrze - Sandecja Nowy Sącz 2:2 GRZEGORZ CELEJEWSKI
Taka odwaga może być atutem.
Ale bywa też wadą. Nie raz w głupi sposób traciłem piłkę. Muszę nad tym popracować.
Trener Marcin Brosz dużo rozmawia z piłkarzami?
Myślę, że dużo. Głównie są to rozmowy dotyczące taktyki, naszej boiskowej postawy, ale nie tylko. Trener potrafi na przykład zasugerować co powinniśmy robić w wolnym dniu. Zachęca, aby zamiast latać po mieście, spędzić czas z rodziną. Ma takie swoje przemowy w których podpowiada, co jego zdaniem powinniśmy robić. Czasem przypomina wychowawcę klasy.
Jaka to jest klasa? Bo wielu z was mogłoby być synami Brosza.
Wesoła! A z tej średniej wieku to sami żartujemy. Jak jechaliśmy na Legię to mówiłem, że Górnik wysłał tam "ceeljotkę" [drużynę z Centralnej Ligi Juniorów - aut.]. Jest jednak kilku starszych chłopaków, jak Igor Angulo, Erik Grendel czy Szymon Matuszek. W sumie nie wiem czy do "emerytów" nie powinniśmy zaliczyć też takich staruszków, jak Rafał Kurzawa, Damian Kądzior czy Michał Koj. Wszyscy mają już 24 lata i więcej, haha. Poza tym fajne jest to, że to raczej my ich odmładzamy, niż oni nas postarzają. Starsi się nieco dostosowali. Szymon zresztą pierwszy zabiera się do śpiewania w szatni, że "do młodzieży świat należy".
Wy, młodzi - pan, Mateusz Wieteska, Tomasz Loska czy Paweł Bochniewicz - czujecie, że zagraliście na nosach dyrektorom sportowy, prezesom i trenerom, którzy zamiast młodych Polaków wolą sprowadzać tabuny Brazylijczyków, Słowaków i Serbów?
Mamy jeszcze inną satysfakcję. Wielu z nas pochodzi ze Śląska, poznaliśmy się jeszcze w Gwarku Zabrze. I nagle dużą grupą trafiliśmy na Roosevelt. Wiem, że szefowie Górnika zaryzykowali stawiając tak mocno na młodych, ale mieli plan i udało im się. Dziś oni są zadowoleni z nas, a my - z tego, że gramy w Zabrzu. Udowodniliśmy całej Polsce, że młodzi też potrafią grać, że nie boją się rywali, że nie mają kompleksów. I zapieprzają aż miło.
To wszystko docenił selekcjoner Adam Nawałka powołując pana do szerokiej, 35-osobowej kadry, którą później opuściło trzech zawodników. Co zaskoczyło bardziej - to, że jedzie pan z reprezentację do Juraty, czy to, że Nawałka w ogóle zadzwonił?
O tym, że selekcjoner do mnie zadzwoni wiedziałem od trenera Bogdana Zająca, który poinformował mnie o powołaniu jako pierwszy. Trener Nawałka zadzwonił później, ale nie odebrałem, bo spałem. Później miałem jeszcze jeden telefon od trenera Zająca, ale po drugiej stronie słuchawki był selekcjoner! I pytał: "Czemu nie odbierasz? Proszę zapisać sobie mój numer!". Sama rozmowa była fajna, trener nie tylko mnie podbudował, ale i wskazał to, nad czym muszę pracować. A numer już zapisałem, następnym razem na pewno odbiorę.
Spodziewał się pan tego powołania?
Jesienią dostawałem sygnały, że sztab reprezentacji mnie obserwuje. Ja sam nie wiem czy to była prawda, ale podobno byłem blisko powołania. Nie chcę żeby wyszło, że odbiła mi sodówa, ale czułem, że to nie były tylko plotki. Wiosnę zacząłem jednak słabo, nie szło mi. Całe szczęście, że znów jestem sobą. Widocznie selekcjoner coś we mnie dostrzegł.
Szymon Żurkowski GRZEGORZ CELEJEWSKI
Dreszczyk emocji jest inny, niż przed debiutem w Ekstraklasie z Legią?
Całkowicie inny. Strasznie jestem ciekawy tego, co zobaczę w Juracie. Stres też jest.
I po co pan tam pojechał?
Po to, żeby pojechać na mistrzostwa świata. Skoro jestem tak blisko, to nie mogę odpuścić.
