Sportowe legendy, które w 2016 roku powiedziały pas. Phelps, Bryant, ale i Polacy

Phelps karierę zakończył w wielkim stylu, przywożąc z igrzysk w Rio sześć medali, z czego pięć złotych i jeden srebrny. W sumie Amerykanin zdobył 28 olimpijskich krążków, pobił liczący sobie dwa tysiące lat rekord Leonidasa z Rodos i stał się olimpijczykiem wszech czasów. Jest więc człowiekiem spełnionym, którego decyzji o zakończeniu przygody z zawodowym sportem trudno się dziwić.

- 28 medali, to wciąż nie mieści się w mojej głowie. To szaleństwo! Jako dzieciak chciałem osiągnąć coś, czego jeszcze nikt nie dokonał. Teraz mogę spojrzeć na moją karierę i powiedzieć: "udało się" - wyznał Phelps.

Fani pływaka wciąż mają cichą nadzieję, że ten zmieni jeszcze zdanie. W końcu w 2012 roku, po igrzyskach w Londynie, Phelps także zapowiadał, że była to jego ostatnia impreza w karierze. Sam zawodnik zapewnia jednak, iż tym razem jest to decyzja ostateczna i nieodwołalna.

Trzeci strzelec w historii NBA (32292 zdobytych punktów). Zawodnik, który w jednym meczu rzucił 81 pkt - więcej, bo 100, udało się tylko legendarnemu Wiltowi Chamberleinowi. W 2016 roku z parkietami najlepszej koszykarskiej ligi świata pożegnała się jedna z największych legend amerykańskiego basketu, Kobe Bryant.

Swoimi zagraniami cieszył kibiców przez dwie dekady, choć w ostatnich latach coraz wyraźniej przypominał cień samego siebie. - Moje serce wytrzyma porażki, umysł zniesie ciężką pracę, ale moje ciało wie, że czas się pożegnać - zapowiadał jeszcze w listopadzie zeszłego roku Kobe. Jak powiedział, tak też uczynił. W kwietniu 2016 roku rozegrał swój ostatni mecz na parkietach NBA, w którym rzucił - uwaga! - 60 punktów. Nikomu wcześniej nie udało się osiągnąć takiego rezultatu w swoim pożegnalnym spotkaniu.

Mecz z Utah Jazz, wygrany przez Lakers 101:96, był pięknym podsumowaniem kariery Bryanta. Człowieka, który za cel stawiał sobie stanie się lepszym graczem niż Michael Jordan. I choć koniec końców nie przebił osiągnięć zawodnika z numerem 23, na stałe wpisał się do historii amerykańskiej koszykówki. Pięciokrotnie sięgnął po mistrzostwo NBA, dwukrotnie zdobywał tytuł MVP ligi i finałów, a do tego wszystkiego dołożył dwa złote medale olimpijskie.

Zdaniem wielu fachowców osiągnął w tenisie więcej niż pozwalał mu na to jego talent. Butny, reagujący niezwykle emocjonalnie, ale i widowiskowy - taki był Lleyton Hewitt. Mimo że odmawiano mu umiejętności na miarę mistrza, potrafił triumfować w wielkoszlemowych US Open (2001 rok) i Wimbledonie (2002). Ponadto przez 80 tygodni zajmował 1. miejsce w rankingu ATP.

Hewitt od początku kariery zafascynowany był postacią filmowego Rocky'ego Balboy i ciężko nie doszukiwać się tutaj analogii do sportowego życia Australijczyka. Hewitt, podobnie jak grana przez Sylvestra Stallone'a postać, piął się na szczyt, choć nikt nie dawał mu szans na stanie się numerem 1. Sentyment do filmu zawodnik przeniósł na plac gry, gdzie wielokrotnie motywował się głośnym "c'mon, Rock!", co stało się zresztą jego znakiem rozpoznawczym.

Na zawodowych kortach nie udało mu się spełnić tylko jednego marzenia - wygrać Australian Open. Najbliżej triumfu przed własną publicznością był w 2005 roku, kiedy to przegrał z Maratem Safinem. Ostatnie spotkanie w karierze rozegrał właśnie na wielkoszlemowym korcie w Australii - 21 stycznia przegrał w drugiej rundzie turnieju z Davidem Ferrerem.

Cztery starty na igrzyskach olimpijskich i dwa olimpijskie złota, w Pekinie i Londynie. Tomasz Majewski zawsze wiedział, jak zbudować formę na wielkie imprezy. W ostatnich latach już tak nie błyszczał, ale mimo licznych problemów z kontuzjami - urazy łokcia, barku, a nawet kręgosłupa - poniżej pewnego poziomu nigdy nie schodził.

Oprócz triumfów na igrzyskach zawsze dobrze spisywał się również na mistrzostwach Starego Kontynentu - złoto zdobywał zarówno w hali, jak i na stadionie. Do pełni szczęścia zabrakło jedynie najwyższego stopnia podium mistrzostw świata - srebro i dwa razy brąz.

Bogatą w sukcesy karierę Majewski zakończył w mityngu IAAF World Challenge w Zagrzebiu, gdzie w silnie obsadzonych zawodach był siódmy.

Ostatni sezon w karierze Tkaczyka należał do wyjątkowych. Zdobył w nim potrójną koronę, zwieńczoną triumfem w prestiżowej Lidze Mistrzów. I choć w wielkim finale nie spędził na boisku choćby minuty - wszystko przez kontuzję barku - jego wsparcie z ławki rezerwowych wiele znaczyło dla kolegów z parkietu. Dla Tkaczyka ten dzień był tym bardziej wyjątkowy, że już wcześniej postanowił, że będzie to jego ostatnie spotkanie w karierze.

Rozgrywający był także nieoceniony dla drużyny narodowej. Był kapitanem zespołu, który w 2007 roku wywalczył wicemistrzostwo świata, a dwa lata później pomógł drużynie zdobyć brązowy medal. W kadrze rozegrał łącznie 159 meczów i rzucił 549 bramek.

Buty na kołku w 2016 roku zawiesił również Steven Gerrad, legenda Liverpoolu. W barwach The Reds rozegrał 710 spotkań i pod względem ilości zaliczonych meczów ustępuje jedynie Jamiemu Carragherowi (737) i Ianowi Callaghanowi (857).

Był jednym z bohaterów legendarnego finału Ligi Mistrzów pomiędzy Liverpoolem a Milanem w sezonie 2004/2005. Mimo że The Reds przegrywali do przerwy 0:3, zdołali doprowadzić do remisu (jedną z bramek zdobył właśnie Gerrard), a potem pokonać Włochów w konkursie rzutów karnych.

Pomocnikowi nigdy nie udało się osiągnąć sukcesu z reprezentacją Anglii. Gerrard brał udział w sześciu wielkich turniejach, ale w żadnym Synom Albionu nie udało się dotrzeć dalej niż do ćwierćfinału.

Ostatnie dwa sezony spędził w amerykańskim Los Angeles Galaxy.

Rok 2016 był pożegnaniem kilku legend NBA, m.in. Tima Duncana, przez wielu uważanego za najlepszego silnego skrzydłowego wszech czasów.

Numer jeden draftu z 1997 roku całą karierę (19 sezonów) spędził w San Antonio Spurs, z którymi pięciokrotnie zdobył mistrzostwo ligi. Oprócz tego doczekał się także licznych wyróżnień indywidualnych: dwukrotnie był MVP sezonu zasadniczego i trzykrotnie MVP finałów.

Duncan to też przykład długowieczności. W NBA spędził nie tylko 19 lat, ale zagrał też 1392 mecze na 1510 możliwych. Więcej spotkań w lidze ma tylko sześciu innych graczy.

Miroslav Klose pas powiedział w wieku 38 lat. Na czterech mundialach strzelił w sumie 16 bramek, stając się tym samym najlepszym strzelcem w historii mistrzostw świata. W 2002 roku zgarnął zresztą koronę króla strzelców MŚ, a piękną karierę reprezentacyjną zwieńczył, zdobywając dwa lata temu tytuł mistrza świata w Brazylii.

Kariera klubowa aż tak spektakularna już nie była. Największe triumfy święcił z Bayernem Monachium, z którym dwukrotnie wygrał rozgrywki o mistrzostwo i puchar Niemiec.

Obecnie pracuje w sztabie kadry reprezentacji Niemiec.