21. kolejka La Liga: Real wygrywa dla Ikera, Messilla się tuli, a Atletico niespodziewanie gubi punkty

Jeśli chodzi o to spotkanie, to już podczas sprawdzania wyjściowych składów i ujrzenia pozycji "David Villa" wyglądałyśmy mniej więcej tak:

I już nie obchodziło nas czy zanudzimy się jednostronną tiki-taką na śmierć, czy będzie lała się w nim krew i grad bramek - Villuś po jakichś 23578436 dniach nieobecności miał pojawić się na boisku i to od pierwszej minuty!! Nic nam więcej do szczęścia nie było potrzeba.

No, ale jak się później miało okazać to był dopiero początek, a ja Marina, miałam wyglądać nie tyle co na tym gifie powyżej, ale raczej tak:

Postarał już się o to tradycyjnie Leoś, który tradycyjnie ledwo co postawił stopę na murawie, pobił tryliard rekordów i pokonał bramkarza, a potem?

Ta dwójka nigdy chyba nie przestanie nas wzruszać. A tymczasem Osasuna nie uprzedzając nikogo, postanowiła nawiązać równorzędną walkę i z dziecięcą łatwością minęła defensywę Barcy by, zaskakując wszystkich z VV na czele, umieścić piłkę w bramce i dać remis.

Kiedy już myślałyśmy, że to kolejny z meczów, w których Barca musi wdawać się w pościg za utraconym zwycięstwem, okazało się, że stoper rywali, Arribas również jest w "MessillaTeam" - w polu karnym pomagał sobie ręką, a że miał na swoim koncie już jedną żółtą kartkę sędzia odesłał go na trybuny. Osasuna w normalnych warunkach 11:11 miałaby dosyć spory problem z Barcą, ale w 10:11 mogła tylko prosić o jak najniższy wymiar kary.

Widocznie jednak zbyt mało przekonująco prosiła, albo po prostu nie było takiej siły, która mogłaby w tym meczu odciągnąć Messiego od zdobywania bramek, zwłaszcza, że za każdą z nich czekała na niego słodka nagroda w postaci uścisku w ramionach Davida. Kto by się oparł?

Messi oparł się dopiero przy czwartym, odstępując w międzyczasie jednego dla Pedro, więc Barca miała na koncie swoją ulubioną manitę. I choć od 58 minuty wynik się już nie zmieniał, to do końca mogłyśmy oglądać kataloński koncert podań i... podziwiać kątem oka bramkarza Osasuny, który z wiadomych przyczyn często pojawiał się w kadrze kamery, a nam wydał się całkiem, całkiem...ciachowy?

Na ten pojedynek zacierałyśmy ręce już od kilku dobrych dni. Athletic zaczynał pomału wychodzić z dołka początku sezonu (a może po prostu podobnie jak Llorente zaczął oddychać pełną piersią z powodu wreszcie przypieczętowanego rozstania?), a Atletico miało okazję pokazać, że i bez Falcao jest w stanie poradzić sobie na boisku.

I okazało się, że niekoniecznie, choć właściwie to nie ofensywa była głównym problemem Rojiblancos tamtego wieczoru, ale raczej defensywa, która może ciałem starała się kryć rywali, ale myślami i koncentracją była w ciepłej szatni.

Baskom nie trzeba było dwa razy powtarzać, że rywal jest w nieciekawej dyspozycji, zresztą sam Susaeta stwierdził, że to doskonała okazja, by potwierdzić, że jest w tym sezonie jednym z liderów drużyny. Nagle zrobiło się 3:0

Ach, tak jak od miesięcy kibicujemy tworowi "Atletico goni gigantow La Liga", tak dobrze było znowu widzieć zrelaksowany uśmiech na twarzy poczciwego Marcelo Bielsy i te ekstatyczne cieszynki.

A Rojiblancos powinni dzisiaj przynieść na trening Courtoisowi ogromne ciacho z kremem, bo gdyby nie on to porażka byłaby jeszcze boleśniejsza, a tytułu hiszpańskich gazet przy słowie "kompromitacja" miałyby o kilka więcej wykrzykników.