Piłka ręczna. Bogdan Wenta: Zadaję pytania i chętnie będę uczestniczył w szukaniu odpowiedzi

Nazwisko?

- Łatwo sprawdzić o kogo chodzi. Rozumiem, że strategicznie takie działania mogą być potrzebne, dadzą jakieś korzyści.

Miał pan przyjemność rozmawiać o piłce ręcznej z Adamem Hofmanem?

- Krótko, dwa lata temu. Króciutko.

Zna się na dyscyplinie?

- To była luźna rozmowa. Poza tym nie jestem upoważniony, żeby poważnie z wiceprezesem rozmawiać, bo mógłby powiedzieć: "panie Wenta, pan był, a teraz pana nie ma". Ale powinniśmy mocniej korzystać z ludzi, którzy mają dużą wiedzę i mogą ją przekazywać. Oglądając mistrzostwa Europy patrzyłem, kto w danym zespole siedzi na ławce, obok trenera. Są tam twarze z mojej generacji, kapitał ludzki jest zagospodarowywany.

U nas nie jest i dlatego niedawno odpadliśmy z walki o MŚ 2019, przegrywając preeliminacje z Portugalią?

- Wynik był zły, nie mamy awansu, a zwycięstwo byłoby jak butla z tlenem. Po remisie z Portugalią pojawiło się wiele ataków, a ja mam wrażenie, że przez wzajemną krytykę odchodzimy od sedna. Musimy postawić dwa pytania: "dlaczego tak się stało?" i "co powinniśmy dalej zrobić?".

Ma pan odpowiedzi?

- Mamy ligę zawodową, ale to przecież rozgrywki dla seniorów. Co z młodzieżą? Jeśli ona od dawna nie ma wyników to znak, że dzieje się coś złego. Z czego ma wybierać selekcjoner? W naszej lidze gra coraz więcej zawodników zagranicznych i nie są to wielkie gwiazdy. Takie sprowadza tylko Vive, może Wisła. Inna sprawa - mamy dziś taki paradoks, że w reprezentacji Polski nie ma nikogo z zespołu mistrza kraju.

Dlaczego?

- To pytanie do zawodników Vive. Nie mogę przyjmować usprawiedliwienia typu "jestem zmęczony". No chyba nie wszyscy grali aż tyle, nie wszyscy mieli tyle kontuzji.

Pan ich nie rozumie?

- Nie chcę ich oceniać. Też z nimi byłem, stawialiśmy sobie różne pytania. Co jakiś czas jeden albo drugi prosił o trochę odpoczynku. To zawsze jest decyzja zawodnika. Jednak kiedy sam byłem zawodnikiem, to zawsze chciałem grać. Nie było tak, że orzełek jest wspaniały tylko wtedy, kiedy kadrze fajnie idzie. Zawodnicy sami muszą sobie odpowiedzieć na pytanie: czy dobro klubowe jest ważniejsze od dobra reprezentacji? Moja kadra zawsze szła razem do końca. Zgadzaliśmy się, że musimy wspólnie dźwigać odpowiedzialność. I albo ludzie będą nas chwalić po sukcesie, albo zostaniemy sami, jednak będziemy przynajmniej wiedzieć, że wyszliśmy z tego z twarzą. Zawodnicy, nawet połamani, przyjeżdżali na kadrę. Teraz sytuacja wokół reprezentacji - zmiany trenerów, rezygnacje - jest trochę dziwna. Musimy zastanowić się, co dalej z naszą dyscypliną. Ilu ludzi gra u nas w piłkę ręczną?

Około 25 tysięcy osób.

- Tyle samo, ile w czasach, kiedy uprawiałem ten sport i kiedy później prowadziłem reprezentację. To pokazuje, że nie wykorzystaliśmy ostatnich sukcesów.

Ile razy przez te cztery lata zaprosił Pana do siebie ZPRP?

- Jestem w Radzie Trenerów, tylko często jest tak, że nie mam możliwości być na spotkaniach, bo mam swoje obowiązki. Mógłbym powiedzieć wiele rzeczy, które dla nikogo nie byłyby pozytywne. Ale musimy pracować, a nie się kłócić. Wypadliśmy z wielkich turniejów i teraz musimy wykorzystywać wszystkie możliwości, żeby się jak najszybciej odbudować. To jest bardzo trudne, chyba mam rację? Przecież jak wyeliminowaliśmy wielkich Szwedów z ME 2006, to kilka lat minęło, zanim oni wrócili.

Możemy przywołać świeży przykład - Norwegia.

- Krótko po moim odejściu w 2012 roku był turniej w Gdańsku, grały w nim też kadry B, a Norwegowie zamiast rezerw przywieźli młodzieżówkę. W składzie był Sander Sagosen i inne dzisiejsze gwiazdy. Glenn Solberg mówił mi "Słuchaj, będziemy tą grupą pracować, Christian Berge ma to przejąć, chcemy, żeby ta grupa była bardzo mocna za kilka lat". Przepraszam, czy my jesteśmy w stanie coś takiego zrobić? Czy kiedykolwiek coś takiego zrobiliśmy? Nigdy. Braliśmy z Danielem Waszkiewiczem Chrapkowskiego, Wyszomirskiego, Kostrzewę, Paczkowskiego, później doszedł Syprzak. Oni z nami po trzy dni trenowali. Pamiętam Szybę, jak przyszedł do nas trenować w Warszawie przed jakimś meczem. Zobaczyłem go i mówię: "Ty, młody, jesteś najmłodszy, to powinieneś być tu pierwszy". A nagle ktoś przychodzi i mówi: "Oni mieli test". "Jaki test?" - pytam. "Przecież wy gracie mecz eliminacyjny za trzy dni, to jaki mieliście test?!" A Szyba mówi, że mieli test wytrzymałościowy na rowerach. Jak to usłyszałem, to mówię:  "Sorry, młody, zejdź. Odpocznij". Przecież bym go zarżnął, bo już dostał rano wpierdziel! Po co im było robić test w kadrze juniorskiej, skoro za trzy dni grali mecz? Co ten test dał? Byłem zszokowany takimi metodami. To pokazuje, jak nie ma porozumienia, jak nie ma komunikacji. Proszę popytać, jak to wyglądało, czy trenerzy pierwszej kadry rozmawiali z trenerami klubowymi. Ja się spotykałem, bo każdy trener to jest partner. Tę naszą rozmowę można nazwać apelem, można propozycją. Ale jeśli nie jestem potrzebny, to znajdę sobie inne zajęcia.

Jeśli prezes ZPRP Andrzej Kraśnicki zgłosi się i powie np. "Bogdan, zostań dyrektorem sportowym", to Pan się zgodzi?

- Z prezesem Kraśnickim mamy kontakt od wielu lat. Mamy pewną dżentelmeńską umowę, o szczegóły trzeba by prezesa zapytać. Ale teraz jako szef Polskiego Komitetu Olimpijskiego ma bardzo dużo na głowie w związku z igrzyskami. Spotkamy się w marcu na dniach sportu Komisji Europejskiej w Bułgarii. Zawsze mieliśmy dobrą relację, co może nie zawsze się pokrywało z tym, co na zewnątrz było widać, bo nigdy nie owijałem w bawełnę, zawsze mówiłem, co uważałem. Ale pamiętam, jak na MŚ w Niemczech prezes siedział z boku, a ja go zaprosiłem, powiedziałem "Jest pan częścią tego zespołu, a nawet jest pan szefem tego zespołu!". Relacja zawodnik-trener-prezes, to wszystko musi być dograne. Jak jest fanie, to wszyscy się kochamy, a jak jest niefajnie, to wtedy widać prawdziwe twarze ludzi. Teraz o pewnych rzeczach nie mogę mówić, to by było nie w porządku. Prezes związku powinien opowiedzieć o pewnych pomysłach, przemyśleniach, które na różnych etapach były dyskutowane.

Czyli czeka Pan na propozycję prezesa i jest Pan gotów do działania?

- Oczywiście. Jestem do dyspozycji. Jestem gotowy. Czy jako pośrednik, czy na innych zasadach. Trochę mnie wkurzyło, a trochę przeraziło, że każdy ma klapki na oczach i mówi: "Wy jesteście najgorsi!" A może trzeba spojrzeć szerzej? Sport, zwłaszcza gry zespołowe, to złożona sprawa. Wiele razy to przeżywaliśmy. Wiele razy w trudnych momentach gryzłem się w język. Mówiłem: "Chłopaki, cześć, dziękuję, koniec, wypieprzać mi do szatni. Bo jak coś powiem, to może się otworzyć rana i będziemy wszyscy tego żałować". Teraz czuję potrzebę, żeby trochę stonować nastroje i wskazać, na czym trzeba się skupić. Nie jestem poza piłką ręczną. Spotykam się z EHF, z IHF, potrafi mnie znaleźć minister sportu Francji, potrafi liga hiszpańska, potrafi niemiecka federacja. Szkoda, że do tej pory nie potrafiły ani ZPRP, ani ministerstwo sportu. Ale cały czas łatwo mnie sprawdzić i się dowiedzieć, że ten facet trochę wie o sporcie, że trochę nim zarządzał.