"To z Buffonem na treningu ustalamy, kto stoi w bramce". Odwiedziliśmy w Turynie Wojciecha Szczęsnego

Naszą rozmowę trudno nazwać wywiadem. Jej rytm nadaje śmiech. Dużo śmiechu. Żart goni żart, czasem ambitny, a czasem mniej. Trzy godziny zdają się trwać ledwie trzy kwadranse. Wybory prezydenckie w Ameryce. Mundial. Skoki narciarskie. Premier League. Swoboda zmiany tematów i sprawność z jaką skacze po nich polski bramkarz, imponują. Od dawna wiadomo, że daleko mu do banalności. Nauczył się grać na pianinie, żeby zaimponować przyszłej żonie. Lubi golf, bo tam odnajduje spokój. W wolnych chwilach projektuje wnętrza domów mieszkalnych. Na pozór może sprawiać wrażenie marudnego lekkoducha, może nawet aroganta. - Wojtek jest trudny, uważaj - mówili wspólni znajomi, gdy wybierałem się do Turynu. Nie jest. Jest sobą. Przypomina trochę Artura Boruca, którego kumple z kadry charakteryzowali zawsze tak samo. - Jaki jest Boruc? Boruc to Boruc!

Beztroska i świetny humor nie mogą jednak zwieść. Szczęsny w Italii przede wszystkim gra w piłkę. I to jak! Kiedy w mediach pojawiła się informacja, że może zostać zmiennikiem legendarnego króla Turynu Gianluigi Buffona, wielu pukało się w czoło. Przecież w teorii na Polaka czekało co najmniej roczne zesłanie na ławkę rezerwowych. Kto jak kto, ale Gigi na Allianz Stadium ma tak silną pozycję, że tylko kilku dyrektorów może tam więcej niż on.

Juventus długo musiał negocjować transfer Wojtka. Stanęło na 12 mln euro wypłaconych Arsenalowi jednorazowo i 3 mln euro w bonusach. Wyszło niemało, biorąc pod uwagę fakt, że Szczęsnego z Anglikami łączyła tylko roczna umowa. Włoska propozycja nie była najatrakcyjniejszą finansowo dla samego piłkarza, ale większe wrażenie, niż kolejny worek euro, zrobiła na nim wizja trenowania w potężnym klubie i perspektywa zastąpienia w przyszłości Buffona, który jeszcze kilka lat temu należał do idoli wychowanka Agrykoli Warszawa.

Szczęsny dość regularnie wybiega na murawę. W tym sezonie ma niemal tyle samo rozegranych meczów, co Buffon. Polak zagrał 16 razy (aż 12-krotnie zachowując czyste konto!). Jego starszy kolega wystąpił w 20 meczach. - Dziwnie to brzmi, ale trochę jest tak, że to kto gra, ustalamy z Gigim na treningu. Wiadomo, że to nie my decydujemy o składzie, tylko trener, ale sami szczerze oceniamy siebie, mówimy o formie, samopoczuciu. Wszystko opiera się na wzajemnym szacunku - tłumaczy. Ostatnio zapadła decyzja, że w derbach Turynu w bramce stanie Szczęsny. Wojtek bramki nie puścił, a Juventus pokonał Torino po golu Alexa Sandro.

Gdy pytam o rywalizację ze słynnym Włochem, Szczęsny z profesorską miną mówi. - Są dwa rodzaje. Sportowa, czyli walczymy, bo chcemy grać. I niesportowa - czyli nie lubimy się i chcemy upokorzyć tego drugiego. My z Gigim stworzyliśmy jakiś dziwny model partnerstwa. W ogóle ze sobą nie walczymy. Raczej współpracujemy. Widać, że on wczuł się w rolę mentora, który przygotowuje mnie do przejęcia po nim schedy. Naprawdę robi wszystko, aby szło mi jak najlepiej. Pewnie dlatego, że zależy mu na klubie - mówi Wojtek.

Trudno mu nie wierzyć, widząc choćby zdjęcia i filmy publikowane na instagramowych kontach Juve i Buffona. 40-latek do 'rywala' odnosi się wręcz z czułością. Przytula go, podróżuje w jego towarzystwie. Uczy go na boisku i poza nim. Z boku przypomina to relację piłkarskiego ojca i syna, choć dzieli ich tylko 12 lat. W rzeczywistości jednak król wyznaczył już następcę, któremu teraz szykuje tron. A Wojtek cierpliwie czeka. Ma na co. Jak sam przyznaje, dziś wyobraża sobie, że Juventus będzie w jego karierze ostatnim wielkim klubem. - Kiedy podejmowałem decyzję o tym transferze, nie robiłem tego z myślą o kolejnych dwóch sezonach, ale o następnych 10 latach - zapewnia. Nie trudno odgadnąć, że chciałby iść drogą mentora Buffona i zostać kolejnym żywym pomnikiem stojącym w bramce 'Starej Damy'.

Gianluigi Buffon, Giorgio Chiellini, Paulo Dybala czy Gonzalo Higuain to dziś koledzy Szczęsnego. Wcześniej też było 'grubo'. W Arsenalu spotkał przecież Robina van Persiego, Tomása Rosickego i Mesuta Özila, a w Romie - Francesco Tottiego i Edina Džeko. Wielkie zarobki i otoczenie gwiazd futbolu, niezbyt wpłynęły na Szczęsnego. W przeciwieństwie do Roberta Lewandowskiego w swoim włoskim garażu ma tylko jedno auto - służbowego Range Rovera. Nie lata też na zakupy do Paryża i Londynu jak jego przyjaciel Grzegorz Krychowiak. Musi mieć za to - co sam przyznaje - najnowszy model iPhone'a. - Wiem, że go nie potrzebuję, ale muszę go kupić i koniec. Poza tym dużo mi do szczęścia nie potrzeba. Lubię fajnie mieszkać, dobrze zjeść. Jeśli wydaję pieniądze, to raczej inwestuję. Wiele lat minęło zanim na koncie zobaczyłem pierwszy milion, bo wcześniej kasa niemal od razu szła w nieruchomości. Wiadomo, że to fajne uczucie, ale szybko minęło. W gruncie rzeczy wiem, że tam w środku jestem ciągle tym samym chłopakiem z Pragi - mówi.

Mieszkanie w którym siedzimy, traktuje jak zaczarowaną twierdzę. Sam rzucił na nią zaklęcie zatrzymujące na progu niemal wszystko, co związane z futbolem. Gdy jest w swoich czterech ścianach, odcina się od niego. Zamiast piłki, w rogu stoi gitara, którą dostał od kolegów na wieczorze kawalerskim. W wolnym czasie Szczęsny lubi na niej zagrać, pośpiewać (czasem z Martyniukiem, ale częściej z Mariną), albo zasiąść przed fortepianem.

Projektuje też wnętrza domów. - I kto wie, czy nie zajmę się tym po zakończeniu kariery. Bo nie tylko to lubię, ale i idzie mi to całkiem dobrze - przyznaje. Planuje naukę kolejnego języka, może zacznie studia. Na razie z dużym przejęciem opowiada o nowej herbacie, którą niedawno odkrył. - Wiedziałeś, że nie można zalewać jej wrzątkiem, bo traci właściwości? Trzeba trochę poczekać, aż woda przestygnie - wyjaśnia.

Wyrywam go z transu, pytam znów o piłkę. - Na co dzień mam jej wystarczająco dużo. Jeśli w domu coś obejrzę, to tylko hitowe mecze Ligi Mistrzów - mówi. Częściej można go przyłapać na dopingowaniu skoczkom narciarskim.

Szczęsny należy do grona zawodników, którzy nie lubią odpowiadać banalnie. Prowokacyjnie pytam go więc, czy jest dziś lepszym bramkarzem, niż Artur Boruc w 2008 roku, gdy przez 'La Gazzetta dello Sport' został uznany trzecim golkiperem w Europie. Wojtek i tym razem nie ucieka od odpowiedzi. - Jeśli chodzi o klub to na pewno tak, bo mój najsłabszy jest lepszy, niż Artura najlepszy. Jeśli natomiast chodzi o reprezentację Polski, to nie zrobiłem nawet połowy tego, co zrobił w niej Artur. Bo choć mundial w Niemczech czy Euro 2008 zakończyły się klapą, to bronił wtedy tak, że kibice wciąż wspominają to z sentymentem - wyjaśnia.

Boruc to zresztą kolejny przykład, że grać można długo i dobrze. Gdy wieczorem siedzimy w Turynie w jednej z setek gwarnych knajpek, Artur obchodzi 38 urodziny. Dla reprezentacji jest jednak przeszłością, bo po meczu z Urugwajem definitywnie pożegnał się z kadrą. Przyszłością jest za to Szczęsny. Wydaje się, że drużyna narodowa skazana jest na niego w bramce tak, jak na Lewandowskiego w ataku. A nasz bramkarz ma dopiero 27 lat. I choć tak jak zapowiedział po ślubie, pielęgnuje w sobie coś z hultaja, to piłkarsko jest na ostatnim etapie dojrzewania. Bo za kilka miesięcy książę Wojtek ma zostać przecież królem Wojciechem.