Taktyczne podsumowanie piłkarskiego weekendu

Dzień wcześniej w Gelsenkirchen w barwach Bayernu Monachium zagrał Xabi Alonso. Przed meczem w awizowanych składach był przedstawiony jako... środkowy obrońca w ustawieniu 3-4-2-1. Jak to u Guardioli, system był znacznie bardziej płynny i też nieco bardziej ryzykowny. Owszem, Alonso bardzo często "schodził" pomiędzy Boatenga i Badstubera, ale nie można powiedzieć, by był jednym z trójki obrońców. Guardiola widział, że w pierwszych meczach sezonu szwankowało przyspieszanie gry i zmienianie stron akcji, zwłaszcza przy wyprowadzaniu piłki z obrony.

Alonso znacznie ten element poprawił - zwłaszcza swoimi długimi podaniami na skrzydła, które pozwalały Alabie i Lahmowi grać znacznie wyżej, sprawiając wrażenie właśnie wspomnianego na wstępie ustawienia. To właśnie ze swojej połowy nowy zawodnik Bayernu zaliczył najwięcej podań. Jak można podsumować występ Hiszpana? Podawał bardzo dokładnie (91%), miał pięć prób odbiorów, cztery przechwyty i dwa zablokowane strzały, do tego wygrał trzy pojedynki główkowe. Lub, mówiąc inaczej, statystycznie był dla Bayernu takim zawodnikiem, którego Realowi zabrakło w ich porażce w Sociedad.

- Napastnika! - krzyczy większość kibiców Arsenalu po kolejnym remisie tej drużyny. W starciu z beniaminkiem Leicester City "Kanonierzy" wcale nie wyglądali jak kandydat do mistrzostwa kraju. Jednak problem był dalece wykraczający ponad dosyć pokraczne i mało efektywne poczynania Sanogo w ataku.

Sporym problemem okazuje się ustawienie 4-1-4-1, które zastąpiło najczęściej używane w poprzednim sezonie 4-2-3-1. Najlepiej widoczne jest to w fazie obrony po ustawieniu linii czterech ofensywnych pomocników i Mathieu Flaminiego za ich plecami. Jednak w defensywie tacy piłkarze jak Ramsey, Oezil, Cazorla i Sanchez byli pasywni - w sumie zaliczyli tylko pięć prób odbiorów. Dlatego zawodnicy Leicester mieli ułatwione zadanie rozgrywając piłkę, wystarczał przerzut lub podanie przez tą linię, by kontynuować akcję na połowie Arsenalu. Tam z kolei Flamini często pozostawał bez wsparcia przeciwko szybko atakującym rywalom. Arsenal miał zresztą bardzo podobne problemy z Leicester co Chelsea przed tygodniem. Wtedy Londyńczykom ostatecznie udało się przebić przez obronę, głównie dzięki akcjom bocznych obrońców. Jednak Debuchy i Monreal w sumie uzbierali ledwie sześć prób dośrodkowań (żadnej celnej), żadnego udanego dryblingu i tylko jedno kluczowe podanie.

Z kolei w środku pola, przy tym ustawieniu, było aż zbyt tłoczno. Momentami Ramsey, Cazorla i Oezil zderzali się w środku, wymieniali krótkie podania, które nie zmieniały sytuacji na boisku. Najbardziej efektywne były zagrania Walijczyka (miał on aż 116 podań), ale ze względu na przejęcie ciężaru za rozegranie ze środkowej strefy, Arsenalowi bardzo brakowało jego rajdów z drugiej linii. Flamini, pomimo walorów w destrukcji, nie spełnia wymagań rozgrywającego - już bardziej pasuje kontuzjowany Arteta.

Napastnik? Też, ale Arsenalowi przydałby się rozgrywający z głębi pola defensywny pomocnik. Im bliżej bramki rywala jest ustawiony ciężar gry "Kanonierów", tym łatwiej dobrze zorganizowanej defensywie zatrzymywać ich ataki. Element zaskoczenia - świetne, dynamiczne kontry - wydaje się być nieco zapomnianym atutem ekipy Arsene Wengera...

Wiele z letnich dyskusji w Serie A dotyczyło nieoczekiwanej zmiany na stanowisku trenera mistrzów Włoch, Juventusu. Antonio Conte został zastąpiony przez Massimiliano Allegriego, bo wątpił, by potrafił utrzymać taką dominację "Starej Damy" nad resztą stawki. Może to częściowo kontuzje wpłynęły na taką decyzję nowego szkoleniowca, ale Allegri zdecydował się utrzymać system Juventusu z poprzedniego sezonu (3-5-2).

Jedynym zaskoczeniem był wybór napastnika, którym został 18-letni Kingsley Coman sprowadzony z PSG. Tam nie miał szans na wywalczenie sobie miejsca w składzie, a przeciwko Chievo zachwycił. Nieźle dryblował, zaliczył kilka dobrych akcji, jednak, podobnie jak reszta drużyny, był bardzo nieskuteczny. Chociaż ustawienie się nie zmieniło, to styl gry Juventusu mógł się podobać - zwłaszcza ruchliwość, wymienność pozycji i różnorodność sposobów w ataku. Aż ośmiu piłkarzy Allegriego próbowało pokonać bramkarza Chievo, siedmiu miało przynajmniej jedno kluczowe podanie.

Czyżby taki był efekt letnich treningów z Allegrim, który w sparingach ustawiał zespół w różnych ustawieniach? Conte nie wierzył, by transferowa bierność i ci sami piłkarze pozwolili Juventusowi na uzyskanie lepszego wyniku w Lidze Mistrzów. Allegri już w pierwszym meczu ligowym wprowadził obiecującego młodzieńca i udowodnił, że "Stara Dama" wciąż może atakować z rozmachem, nawet jeśli skuteczność dopiero wróci. Większa taktyczna uniwersalność przy zatrzymaniu w klubie choćby Arturo Vidala może zwiastować obiecujący sezon.