Koniec sezonu Premier League: najwięksi przegrani, a wśród nich Wojciech Szczęsny

Tylko cztery gole w 26 występach w MU to nie jest osiągnięcie godne snajpera, który na wcześniejszych etapach kariery zdobył 188 goli w 271 meczach. O podpisaniu kontraktu z zespołem, do którego był jedynie wypożyczony, nie ma już raczej mowy: Czerwone Diabły nie zdecydują się na wydanie zastrzeżonych w umowie 40 milionów funtów i Kolumbijczyk wróci do Monaco lub spróbuje odbudować swoją reputację w jakimś innym klubie na kontynencie. A odpowiedź na pytanie, co poszło nie tak, musi być skomplikowana: napastnikowi, który kiedyś w barwach Atletico był postrachem całej Hiszpanii, nie sposób odmówić, że się starał, może więc problemem była kontuzja kolana, z którą zmagał się przez tyle miesięcy, a może po prostu nie pomogło mu nieustanne żonglowanie składem, taktyką i ustawieniem przez Louisa van Gaala.

To samo zresztą można powiedzieć o innym kosztownym nabytku MU, rekordowym transferze Premier League Angelu di Marii. Sprowadzony z Realu za 60 milionów funtów Argentyńczyk okazał się cieniem siebie z czasów pierwszego sezonu Carlo Ancelottiego w Madrycie: zamiast terroryzować obrońców rywali, w wyścigu o miejsce w wyjściowej jedenastce dał się wyprzedzić Ashleyowi Youngowi i Marouane?owi Fellainiemu. Owszem: zdarzyły mu się dobre mecze z Chelsea, Burnley czy Evertonem, ale poza tym zbyt często dawał się przepchnąć pilnującym go obrońcom - zupełnie jakby brakowało mu krzepy na tę ligę - a po czerwonej kartce w pucharowym meczu z Arsenalem zaczął sprawiać wrażenie psychicznie podłamanego.

Starając się za bardzo, podejmował złe decyzje, aż w końcu przymarzł do ławki rezerwowych, wysłuchując w dodatku publicznych uwag trenera, że on również musi się przystosować do ''filozofii''. Dziesięć asyst i cztery gole w 26 występach nie byłoby na papierze aż tak złą statystyką, gdyby nie świadomość ceny, jaką za niego zapłacono i pamięć o tym, co pokazywał tak niedawno w Madrycie.

Już przed sezonem rozmaite znaki na niebie i ziemi zapowiadały, że nie będzie dobrze: Yaya Toure obraził się na klub za niezłożone życzenia urodzinowe, zaczął rozgrywki kiepsko, a potem grał w kratkę - w ustabilizowaniu formy z pewnością nie pomogły śmierć młodszego brata, wyjazd na Puchar Narodów Afryki i plotki o zainteresowaniu klubów z kontynentu (przede wszystkim Interu, do którego ma się ponoć przenieść); ostatnie wiadomości mówią o tym, że policja zabierze mu prawo jazdy za drastyczne przekroczenie prędkości. Owszem: zdobył dla MC dziesięć goli w Premier League, ale w porównaniu z poprzednim sezonem był to spadek o sto procent; owszem: wciąż próbował tych swoich dynamicznych wejść z głębi pola, ale nie wracał już, asekurować kolegów z obrony, tak skutecznie jak kiedyś.

Manchester City nie obronił mistrzostwa i nie podbił Ligi Mistrzów, a wielu obserwatorów było zdania, że gwiazdy stanowiące w ostatnich sezonach o obliczu drużyny grały już ze sobą zbyt długo - oprócz Yayi Toure wymieniając także nazwisko nie tak niezawodnego już jak przed laty Vincenta Kompany?ego. Belg również zmagał się przez cały sezon z kontuzjami, brakowało mu szybkości i popełniał błędy prowadzące do utraty gola przez klub, w którym o minionym sezonie chciałby jak najszybciej zapomnieć jeszcze jeden omylny obrońca - sprowadzony przed rokiem za szokująco wysoką kwotę 32 milionów funtów Eliaquim Mangala.

I w tym przypadku nieszczęścia chodzą parami: dwóch środkowych pomocników Hull, sprowadzonych z Tottenhamu, gdzie obaj zdążyli wystąpić nawet w reprezentacji Anglii, nie tylko jest zagrożonych spadkiem z Premier League - ten pierwszy najprawdopodobniej straci pracę w klubie po tym, jak przyłapano go na zażywaniu kokainy. Piłkarze, którzy tak dobrze grali w poprzednim sezonie (Livermore odbierał piłki i biegał między jednym a drugim polem karnym, Huddlestone imponował zasięgiem podań i uderzeniami z dystansu), w tym roku stali się niemal anonimowi. Weźmy liczby Huddlestone?a: sezon 2013/14 to trzy gole i 59 wykreowanych szans, a sezon bieżący kończy bez gola i z liczbą okazji stworzonych kolegom na poziomie jednej trzeciej statystyk ubiegłorocznych.

Sprawy narkotyku wykrytego w organizmie Livermore?a niby nie ma co komentować: w kluczowym momencie sezonu zawiódł trenera, kolegów i kibiców, stawiając pod znakiem zapytania swoją przyszłość w świecie futbolu, skoro jego dyskwalifikacja może potrwać nawet dwa lata - choć ci, którzy znają go dobrze, jak dawny kolega z Londynu Jermaine Jenas, mówią, że pomocnik Hull nie poradził sobie z jakimś pozaboiskowym dramatem. Piłkarze też są ludźmi - przypomnienie pierwsze.

A skoro wspomniałem o Tottenhamie: w klubie tym przekonano się przed dwoma laty, jak trudno zastąpić swoją największą gwiazdę, generalnie nie trafiając z zakupami po odejściu Garetha Bale?a. Brendan Rodgers mówił wówczas, że w Liverpoolu byłoby to niemożliwe, bo u niego polit yka transferowa jest efektem przemyślanej strategii - ale po odejściu Luisa Suareza sparzył się także on.

Kwestionować można sensowność niemal wszystkich inwestycji z ostatniego lata - furory na Anfield nie zrobili Lallana, Marković, Moreno czy Lambert - ale największe zastrzeżenia można mieć do sprowadzonego za 20 milionów Lovrena i kupionego za 16 milionów Balotellego. Włoch strzelił dla Liverpoolu zaledwie trzy bramki - tylko jedną w Premier League, Chorwat zaś popełnił wiele kosztownych błędów, nie tylko podczas ubiegłotygodniowego meczu z Crystal Palace, gdzie ośmieszał go Bolasie. Niepewny siebie, fatalnie się ustawiający, panikujący pod presją, wykopujący na oślep zamiast rozgrywać - nie takiego lidera defensywy oczekiwali kibice Liverpoolu, a już na pewno nie za taką kwotę transferową.

''Arsenal sprzedał nie tego bramkarza'' - pisano w kontekście odejścia Fabiańskiego, ale dziś wszystko wskazuje na to, że ze stadionem Emirates pożegna się także kolejny Polak. Niezależnie od tego, czy ze Szczęsnego po noworocznym meczu z Southamptonem zrobiono kozła ofiarnego (błędy przy straconych wówczas golach popełnili wszak również koledzy z obrony), fakty są takie, że od tamtej pory w Premier League zaczął bronić Ospina, wyniki Arsenalu się poprawiły, a dostający szanse w trakcie meczów pucharowych Polak grał nerwowo.

Dziś, niestety, nic nie wskazuje na to, żeby Szczęsny miał wrócić z wakacji jako pierwszy bramkarz Kanonierów, a i w reprezentacji został zastąpiony przez Fabiańskiego - kwestia jego odejścia z klubu (do Southamptonu, na wypożyczenie?) jest więc rzeczywiście otwarta. Łatwo nie będzie, bo w Londynie kupił niedawno nowy dom i może się cieszyć znakomitym kontraktem, ale z drugiej strony ma zbyt wielki talent, by trwonić go czekaniem na spadek formy czy kontuzję konkurenta. Ostatnią szansą na udowodnienie czegoś trenerowi i mediom może być meczu finału Pucharu Anglii z Aston Villą na Wembley.

W tym przypadku wskazuję bohatera (czy raczej antybohatera) zbiorowego, bo nie chce mi się pomieścić w głowie, że klub, którego wielkość budżetu, wielkość stadionu, zasięg bazy kibicowskiej, ale też nazwiska zatrudnianych piłkarzy pozwalają myśleć o miejscu w górnej połowie tabeli, do ostatniej kolejki nie może być pewny utrzymania w ekstraklasie.

Oczywiście fani Srok słusznie obciążają odpowiedzialnością za chaos w zespole jego właściciela, Mike?a Ashleya, oczywiście swoje zrobiła również decyzja o powierzeniu drużyny po odejściu Alana Pardew człowiekowi bez doświadczenia menedżerskiego, ale powtórzmy: ekipa piłkarzy tej rangi, co Krul (pamiętacie, jak bronił karne na mundialu?), Sissoko, Gouffran, de Jong, Tiote, Coloccini, Janmaat czy Cisse - dwaj ostatni pobili się ponoć na treningu - nie powinna nigdy znaleźć w aż takich kłopotach.

Czy czarę goryczy przechyliło oskarżenie ze strony trenera Carvera, że Mike Williamson chciał obejrzeć czerwoną kartkę w meczu z Leicester, czy przechyli ją dopiero spadek z Premier League? Jedno jest pewne: z poszukiwania odpowiedzialnych za katastrofę trzeba wyłączyć Jonasa Gutierreza, który w ciągu tego sezonu toczył samotną (żalił się na brak wsparcia klubu) walkę z nowotworem.

Umieszczenie na końcu tego tekstu nazwiska obrońcy zdegradowanego z Premier League Queens Park Rangers ma przywrócić hierarchię spraw. Kilkanaście dni temu, w wieku zaledwie 34 lat, zmarła na raka żona i matka trójki dzieci piłkarza. W obliczu takiej wiadomości doprawdy trudno powtarzać frazę Billa Shankly'ego, że futbol jest czymś ważniejszym od życia i śmierci: otóż nie jest.