Biedny Diego Simeone? Zawieszano i innych wielkich trenerów!

Sir Alex Ferguson przez kilka dekad swojej kariery nie szczędził ostrych słów swoim piłkarzom, rywalom, ale i sędziom. W jego CV ktoś złośliwy mógłby wpisać kilka mało eleganckich zachowań, które spotkały się z karą angielskiej federacji. W 2009 roku wściekł się na sędziego Alana Wileya po zremisowanym 2:2 meczu z Sunderlandem. Menedżer Manchesteru United powiedział: - Przecież on nie był przygotowany do tego meczu. Tempo spotkania wymagało kogoś, kto by je wytrzymał. Oglądając zagraniczne ligi widać, że tamtejsi sędziowie są sprawni jak pies rzeźnika. A ten [Wiley] potrzebował trzydziestu sekund by ukarać kartką piłkarza. To był ośmieszające - burzył się słynny Szkot. Wiley poczuł się do tego stopnia urażony, że rozważał zakończenie kariery. Z kolei Fergusona czekało zawieszenie za jego ostre komentarze. Musiał zapłacić 20 tys. funtów i został odesłany na trybuny na cztery mecze (dwa w zawieszeniu). - Nigdy nie powinien był czegoś takiego powiedzieć - oświadczyła komisja ligi angielskiej.

Najsłynniejszy palec w oko, dodajmy. Palec hańby. Do tej pory Jose Mourinho bardzo słusznie wypomina się wstydliwe zachowanie po meczu Realu Madryt z Barceloną w 2011 roku, gdy wsadził palec w oko asystenta Pepa Guardioli, Tito Vilanovy. Ale lista przewinień i zawieszeń portugalskiego szkoleniowca jest znacznie dłuższa. W samym Realu dostał pięć meczów kary za komentarz obrażenie sędziego na konferencji pomeczowej (maj 2011) po (oczywiście!) porażce z Barceloną. Zachowanie po meczu finału Pucharu Hiszpanii z Atletico Madryt dwa lata później? Dwa mecze. Ale w Hiszpanii zawieszano go także po zwycięstwach, choćby komfortowym 5:1 z Realem Murcią w krajowym pucharze, gdy wyrzucono go na trybuny i wlepiono dwa spotkania zawieszenia. Cofamy się do lutego 2010 roku, gdy prowadził Inter Mediolan i w meczu z Sampdorią pokazał gest kajdanek w stronę kibiców rywali - trzy mecze i 40 tys. euro. A chyba najwięcej sławy przyniosło mu zawieszenie w 2005 roku - tak, zgadliście, po meczu Chelsea z Barceloną - gdy spiskowe teorie o współpracy arbitra z rywalami kosztowały go oglądanie meczów kolejnej rundy z Bayernem Monachium z hotelu. Albo, wierząc w legendy prasowe, z szatni drużyny do której miał dostać się w wózku z brudami. Z Mourinho nigdy nie jest nudno, choć sędziowie pewnie widzą to inaczej - w pierwszych dwóch sezonach drugiego wejścia do Chelsea narzekał, że przeciwko niemu i drużynie prowadzona jest kampania.

- Teraz menedżerowie dostają 50 tys. funtów kary i zakaz stadionowy za okazywanie pasji - marudził Alan Pardew. Czy ten najbardziej srodze w historii ligi angielskiej ukarany trener ma prawo narzekać? Jego wybryki są doskonale znane, ale ten najgłupszy to uderzenie głową (czołem) piłkarza rywali z którym starł się przy linii bocznej. Piłkarze Newcastle za takie coś nie oglądali swojego trenera przy ławce rezerwowej aż przez siedem spotkań!

Z kolei Nigel Pearson, gdy ratował w poprzednim sezonie Leicester City przed spadkiem z ligi, podpadł kibicowi - czy raczej zwyzywał go za to, że ten śmiał zgłosić pretensje do wtedy słabo grającej drużyny. Miał szczęście, bo kara nie była sroga - 10 tys. funtów i jeden mecz zawieszenia - ale można chyba stwierdzić, że ze spokojniejszym Claudio Ranierim Leicester City po prostu bardziej da się lubić. W angielskim powietrzu coś jest - gdy Steve Evans prowadził Rotherham w 2012 roku, dostał sześciomeczowe zawieszenie po meczu czwartej ligi. Pięciu zawodników dostało czerwone kartki po spotkaniu z Crawley, a sam Evans szarpał się i wyzywał z rywalami, kibicami i każdym kto się napatoczył. Słynny były piłkarz Manchesteru United, Paul Ince, gdy prowadził Blackpool dostał pięć meczów kary za... rzucenie butelką w kibiców.