Romeo skończył jak Romeo. Jego zwolnienie ma sprawić, że Legia nie skończy jak Julia

Lepiej późno, niż wcale. W piłce nożnej ta maksyma sprawdza się częściej, niż jakakolwiek inna. Dlatego też grubo po północy napisałem prezesowi Mioduskiemu krótką wiadomość "Lepiej zareagować późno, niż stać sparaliżowanym". Mioduski musiał to zrozumieć już wcześniej, bo zaraz po przegranym 0:1 meczu z Zagłębiem Lubin postanowił pożegnać się z chorwackim krasomówcą. Sobotni blamaż - gdy dla Legii zagrała i Jagiellonia Białystok, i Lech Poznań, a przeciwko - tylko sama Legia - to ledwie symbol. Wcześniej były przecież mecze z Arką Gdynia (0:1) czy Wisłą Kraków (0:2).

To cud, że mimo jedenastu ligowych porażek mistrzowie Polski wciąż mają nadzieję na obronę tytułu. Ten wynik obnaża jednak to, co dał Legii Jozak. W dwóch ostatnich sezonach stołeczni także miewali kłopoty, ale wtedy zgromadzili "tylko" sześć (2015/16) i sześć (2016/17) porażek. Po zmarnowanej szansie w meczu z Zagłębiem miarka się przebrała. Każdy kolejny stracony punkt może kosztować Legię mistrzostwo. A te dosłownie leży na ulicy. I nie ma ani jednego kandydata, który dziś z pewnością może powiedzieć "będzie moje!". Z Jozakiem Legia przypominała co najwyżej głupca, który przed tytułem zasłaniał oczy.

Zwolnienie Jozaka to porażka nie tylko tego trenera, ale i Dariusza Mioduskiego. Prezes dość szybko przyznał się do kolejnego niepowodzenia. I znów zakończył "długofalową wizję" o której tak chętnie opowiada. Już Jacek Magiera, który miał być "na lata", nie przepracował nawet roku będąc zresztą latem zwolnionym. Jozak potrenował Legię 213 dni. Krócej, niż Maciej Skorża, Jan Urban, Henning Berg, Stanisław Czerczesow i Magiera. Dłuższym stażem Chorwat może poszczycić się jedynie w towarzystwie Besnika Hasiego, który w Warszawie wytrzymał ledwie 109 dni. Ale to akurat 45-latka nie powinno pocieszać.

Obu panów łączy nie tylko krótki czas pracy w stolicy. Równie wielkie jest także ich ego. Albańczykowi zdarzało się podśmiewać z piłkarzy sugerując, że daleko im jeszcze do klasy jaką Hasi osiągnął w latach zawodowej kariery. Jozak momentami zachowywał się natomiast tak, jakby lada dzień miał zostać trenerem reprezentacji Chorwacji. Może i nim zostanie, ale o ile praca w Polsce od razu wywindowała na selekcjonerski stołek Czerczesowa, o tyle Jozak najbliższe mecze Chorwatów obejrzy co najwyżej w telewizorze kupionym za niezłą, bo wynoszącą 20 tys. euro miesięcznie, warszawską pensję.

Klamrą - i znów raczej tragiczną, niż zabawną - zamyka przygodę Jozaka z Legią jego następca. Trenera, który nie miał żadnego szkoleniowego doświadczenia zastąpił taki, który mignął tylko przez drugoligową Goricę (pracował też w trzeciej lidze). No, chyba że policzymy epizod Deana Klafuricia w chorwackiej reprezentacji kobiet. A więc oto jest kolejny trener nie "na", ale "do" lata.