Morten Rasmussen. Drugie oblicze króla Duncana

16 lat temu Ib Pilegaard, dziennikarz duńskiego "BT", odwiedził młodego Mortena, który dopiero zaczynał swoją przygodę z piłką. Siedział na kanapie w krótkich spodenkach i podkoszulce, zaraz miał opowiedzieć swoją historię. - Równie dobrze mógłby podnosić ciężary albo trenować boks. Ostatecznie stanęło na piłce, ale nie tylko przez nogi. Jego zmysł piłkarski jest niesamowity - ocenia redaktor. AGF wysłało do niego pisemne zaproszenie na testy. Ot, żeby po prostu zobaczył, jak to wszystko wygląda.

- Najpierw grałem w lokalnym klubie na obrzeżach Aarhus. To w TST 79 doczekałem się pseudonimu "Mini" - wspomina młody zawodnik. Typowa duńska ironia, Morten był zawsze wyższy od swoich kolegów z drużyny. Wyróżniał go nie tylko wzrost. Podczas gdy wszyscy piłkarze przyjeżdżali na treningi własnymi samochodami (i to niekoniecznie używanymi), on wybierał autobus lub przyjeżdżał na rowerze. Wszystko zmieniło się, gdy skończył 18. rok życia. - Dopiero wtedy możesz podpisać kontrakt dłuższy niż 3 lata. AGF poradziło mi, że jak zwiąże się z nimi 5-letnią umową, to dostanę więcej pieniędzy - relacjonuje w tej samej rozmowie.

Później okazało się, że to nie AGF ma pełne prawa do Rasmussena, a Kurt Andersen, który wcześniej uratował klub od niechybnego bankructwa. Stosunek własności rozkładał się mniej więcej 20:80 na niekorzyść zespołu. Podobne operacje zostały wykonane w umowach Leona Andreasena i Josty Dladli. - Moi rodzice byli nieco wkurzeni, kiedy się dowiedzieli o tym z prasy, ale ostatecznie nic to nie zmienia. Nadal sam decyduję czy przyjmę zagraniczną ofertę, czy też nie. Moja rodzina obdarzyła klub pełnym zaufaniem - tłumaczy Morten.

"Mini" dość szybko stał się dorosłym "Duncanem" dzięki jednemu ze szkoleniowców AGF. - Per Thune był wówczas człowiekiem instytucją, chociaż teoretycznie zajmował się tylko jedną męską drużyną. Wszędzie było go pełno i zawsze trzymał rękę na pulsie - zawodnik rozpoczął wyjaśnienia od krótkiego wprowadzenia dla duńskiego "Bold". Trener stwierdził bowiem, że ten młody chłopak przypomina szkockiego napastnika, Duncana Fergusona. Pseudonim przylgnął do niego na długie lata.

W konsekwencji Rasmussen ochrzczony Duncanem, stał się nim nie tylko na boisku, ale także poza nim. Po przeprowadzce do Br?ndby zdołał kilkakrotnie podnieść ciśnienie trenerowi i zarządowi. Mimo wszystko jego wyczyny nie były aż tak "spektakularne", jak Szkota, który bardzo często rozstrzygał spory przy użyciu pięści i ponoć nie stronił od alkoholu.

Po jednej z takich nocnych eskapad, Morten pojawił się w siedzibie klubu z wielkim limem. Próbował wyjaśnić, że nabawił się go na jednym z treningów, ale szkoleniowiec nie dał się nabrać. Szybko okazało się, że to pamiątka po wyprawie do kopenhaskiego Luuxa, jednego z nocnych klubów.

- Próbujemy przeprowadzić proces, którego jednym z najważniejszych punktów jest dyscyplina w drużynie. Wyjaśniliśmy piłkarzom w sposób bardzo konkretny, czego od nich oczekujemy i w tym momencie nie ma tu miejsca dla kogoś, kto będzie łamał zasady. Duncan musi ponieść konsekwencje - wyjaśniał trener Tom Kohlert na łamach oficjalnej strony klubu. Napastnik został zawieszony na dwa najbliższe spotkania. Nie był to jego jednorazowy wyskok.

Równo rok wcześniej, w sierpniu 2006 r., mecz między  Br?ndby a Silkeborgiem został odwołany z powodu potężnej ulewy. Rasmussen nie popisał się inteligencją, zaczął wygłupiać się na boisku i przypłacił to poważnym urazem jednego z więzadeł. Efekt: trzy miesiące przerwy.

Nocne życie nie było mu obce także w Aarhus. Po porażce 1:3 w meczu z Aalborgiem był widziany na mieście wraz z pięcioma kolegami z drużyny. Wszyscy palili papierosy. Ich zachowanie wywołało oburzenie wśród kibiców AGF, a klub nie miał zamiaru akceptować takiej niesubordynacji. Zostali zdegradowani do drugiej ekipy i ukarani grzywną w wysokości 5000 koron od osoby.

Tylko raz odnotowano sytuację, gdy Morten trafił na równego sobie. Br?ndby rozpoczęło sezon od sporego falstartu, zwyciężyło tylko raz w ciągu dziewięciu kolejek, remisy przeplatało gorzkimi porażkami. Frustracja w drużynie była nie do zniesienia.

Komuś musiały puścić nerwy. Padło na Petera Madsena, który nie wytrzymał w spotkaniu z Aalborgiem. Drugi gol dla rywali zbiegł się ze zmianą na linii Lorentzen-Duncan. Podbiegł do kolegi i uderzył go w głowę tłumacząc się później, że wcale nie chodziło o niego, a po prostu był sfrustrowany całą sytuacją w zespole.

Jedni na stres reagują agresją, inni wpadają w nałogi. Sztuką jest otwarcie przyznać, że problem istnieje i podjąć rękawicę. Morten Rasmussen został przyparty do muru i nie pozostało mu nic innego, jak po prostu zwalczyć uzależnienie.

- Tak, jestem nałogowym hazardzistą - wyznał Duncan, gdy sytuacja stała się dramatyczna. Jego słowa cytowały największe duńskie portale łącznie z oficjalną stroną Br?ndby. Jeden marcowy weekend w 2007 r. kosztował go 26 tysięcy duńskich koron (byłoby więcej, ale wygrał 4 tysiące). Okazało się jednak, że sprawa jest znacznie bardziej złożona niż mogłoby się wydawać na pierwszy rzut oka.

Morten Rasmussen nie grał za własne pieniądze, a Christiny, przyjaciółki z Aarhus. Chciała odzyskać całą sumę, dlatego później dała mu dane do swojej nowej karty kredytowej. Tym razem kwota wyniosła 21 225 duńskich koron.

- To młody chłopak, który jest chory i wymaga leczenia. Popełnił ogromny błąd, którego nikt nie stara się ukryć. Został ukarany, zaakceptował konsekwencje. Chociaż jest to prywatna sprawa, to zamierzamy wziąć pod uwagę wszelkie okoliczności. Chcemy mu pomóc - stwierdził prezes Hermann Haraldsson na oficjalnej stronie klubu.

Napastnik został skazany na 3 miesiące w zawieszeniu. Dzięki wsparciu udało mu się wyjść z nałogu.

Po burzliwych przeżyciach w Aarhus, wielu nocnych eskapadach i nie do końca udanych zagranicznych wojażach, Duncan po raz kolejny spróbuje swoich sił poza granicami kraju. Tym razem padło na Polskę. Trzeba przyznać, że każda jego przygoda na obcej ziemi rozpoczynała się całkiem obiecująco.

Swoje premierowe trafienie w Celtiku zanotował już w drugim spotkaniu, a na trybunach rozbrzmiało głośne "Ra Ra Rasmussen". - Duncan Ferguson nie był zbyt popularny pośród kibiców z Glasgow, dlatego Morten potrzebował nowego pseudonimu - pisano na duńskim "Tipsbladet". Ostatecznie nic konkretnego do niego nie przylgnęło, ponieważ więcej czasu spędzał na ławce rezerwowych. Podobnie było w niemieckim Mainz. Napastnik zaczął od dwóch goli w dwóch spotkaniach z rzędu, a później tylko trzykrotnie pojawił się na boisku (łącznie 86 minut).

Kilka lat temu wypowiedział się o nim Stig T?fting: - Praktycznie zawsze był trochę za bardzo kluchowaty. Nigdy nie za szybki, technicznie daleko mu do wonderkida. Zawsze jednak rekompensował to warunkami fizycznymi, timingiem i skocznością. Po prostu daje z siebie wszystko - mówił na łamach "Ekstrabladet". Jego faktyczną rolę w drużynie będzie można stwierdzić dopiero po kilku tygodniach. Gdy efekt pierwszego wrażenia zniknie i na placu boju pozostaną brutalne fakty.