Obecny system ekstraklasy jest dziwny? W rankingu szalonych pomysłów w polskiej piłce nie mieści się nawet na podium!

Ligę podzielono na dwie regionalne grupy: zachodnią i wschodnią. W obu wystąpiło po sześć drużyn, które grały systemem ligowym mecz i rewanż. Po rozegraniu 10 kolejek pierwsze trzy zespoły z każdej grupy awansował do grupy mistrzowskiej, a trzy ostatnie grały o wyłonienie spadkowiczów. W obu grupach drugiej części sezonu zespoły zaczynały od zera - nie liczył się dorobek z pierwszej części rozgrywek. Mistrzem Polski został Ruch Chorzów. Ten model rozgrywek zarzucono po jednym sezonie.

Na zdjęciu zespół Ruchu Chorzów z lat 30.

To były dziwne rozgrywki nie z powodu reformy, ale wojny, jaka toczyła się między nowo powołaną do życia ligą, a Polskim Związkiem Piłki Nożnej. PZPN chciał bowiem utrzymania starej formuły, w której rozgrywano najpierw mistrzostwa okręgów, a najlepszy zespoły z nich rywalizowały potem w turnieju o mistrzostwo Polski. Pomysł powołania do życia ligi zaproponowali działacze z Lwowa. W końcu przekonali do tego pomysłu 57 klubów z całej Polski i rozgrywki ruszyły wiosną 1927 r. PZPN nie zamierzał jednak ustąpić i wszystkie zbuntowane drużyny i ich piłkarzy zdyskwalifikował. Przez cały rok rozgrywki toczyły się równolegle - jedne kluby grały pod patronatem PZPN, inne pod szyldem ligi. Porozumienie osiągnięto dopiero w grudniu. Dzięki temu PZPN uznał Wisłę Kraków za pierwszego mistrza wyłonionego systemem ligowym.

Po 30 kolejkach tzw. sezonu zasadniczego następuje podział na dwie grupy - mistrzowską i spadkową. Sam podział na grupy nie spotyka się z taką krytyką, co idea dzielenia punktów na połowę po rundzie zasadniczej. Duża część komentatorów i kibiców uznaje, że to niesprawiedliwe, bo może się zdarzyć, że mistrzem zostanie drużyna, która w całym sezonie zdobędzie mniej punktów niż wicemistrz.

Pomysłodawcy takiego systemu rozgrywek chcieli, aby drużyny rozgrywały więcej meczów o stawkę bez powiększania ekstraklasy.

W sezonie 2001/02 podzielono ligę już w rundzie jesiennej na dwie grupy po osiem zespołów. Po rozegraniu 14 kolejek - po cztery najlepsze zespoły z każdej grupy awansowały do grupy mistrzowskiej, a pozostała czwórka z grup pierwszej rudny do grupy spadkowej. Zespołom zaliczono po połowie punktów z rundy jesiennej. Najbardziej straciła na tym najlepsza jesienią w całej lidze Odra Wodzisław, która ostatecznie zajęła piąte miejsce.

Pomysł zarzucono już po jednym sezonie. Nie tylko z powodu jego niesprawiedliwości związanej z podziałem punktów, ale też dlatego, że niektóre zespoły ekstraklasy nie grały ze sobą przez cały sezon ani razu, a inne grały cztery spotkania.

Na zdjęciu Legia świętuje mistrzostwo Polski w 2002 r.

Liga ruszyła dopiero w sierpniu, podzielna na dwie grupy po sześć zespołów. Całą wiosnę zawodnicy powołani do reprezentacji Polski przygotowywali się do występu w igrzyskach olimpijskich w Helsinkach. Natomiast kluby ekstraklasy, pozbawione swoich najlepszych zawodników, grały w tym czasie Puchar Związku Młodzieży Polskiej.

Olimpijski występ skończył się porażką już w 1/8 finału z Danią 0:2.

Drużynę mistrza Polski wyłoniono w listopadzie w trzech finałowych meczach między zwycięzcami grup - Ruchem Chorzów i Polonią Bytom (2:2, 7:0 dla Ruchu i 0:0). W trzech, bo pierwszy z nich, który odbył się podczas zamieci śnieżnej skrócono o 12 minut i uznano za towarzyski.

Kuriozum tamtego sezonu polegało na tym, że najlepszy zespół rozgrywek ligowych - Wisła Kraków nie została mistrzem Polski. Tytuł przypadł bowiem Ruchowi Chorzów, który wygrał rozegrany po raz pierwszy Puchar Polski. Tak postanowili działacze jeszcze przed sezonem. Uznali, że to Puchar Polski jest najważniejszy wśród wszystkich rozgrywek piłkarskich w Polsce, bo biorą w nim udział wszystkie drużyny w kraju. W ten sposób chcieli też nadać nowemu turniejowi dodatkowego prestiżu. W finale Ruch, który występował wtedy pod zmienią przez komunistyczne władze nazwą Unia pokonał Wisłę, przemianowaną w tym okresie na Gwardię Kraków 2:0.

Finał rozegrano 16 września. Rozgrywki ligowe trwały jeszcze dwa miesiące dłużej.

W tym roku nie wyłoniono mistrza Polski. Powodem były igrzyska olimpijskie w Paryżu. Polska debiutowała w nich i chciała się godnie zaprezentować. Nie udało się. W pierwszym meczu Polacy przegrali 0:5 z Węgrami i odpali z turnieju.

Rozgrywki piłkarskiej - w okręgowych A-klasach, bo nie było wtedy centralnej ekstraklasy, ruszyły w drugiej połowie roku, wyłoniły finalistów mistrza Polski i miały... cały rok przerwy w rozgrywkach.

W 1925 r. jednymi oficjalnymi rozgrywkami był turniej o mistrzostwo Polski z udziałem mistrzów lig okręgowych z 1924 r. Drużyny, które się do mistrzostw Polski nie zakwalifikowały grały towarzyskie mecze i turnieje. Na Górnym Śląsku rywalizowano np. o Puchar Stanisława Fieglera, prezesa Górnośląskiego Okręgu Piłki Nożnej.

Na zdjęciu reprezentacja Polski na igrzyska olimpijskie w 1924 r.