Mundial w Rosji. Polska - Nigeria. Dawid Kownacki dla Sport.pl: Co mogę dać reprezentacji? Świeżość, głód, polot, pracę

Gdy pan przechodził latem z Lecha do Sampdorii, było trochę inaczej, prawda?

- Tak, wtedy nie wyglądałem tak jak powinienem. Na pewno zmieniła mnie świadomość wyzwania, ale też po prostu dorastam. Nie tylko sylwetka mi się zmienia, ale i sposób myślenia. Dorośleję. Analizowałem, jak dochodziło do kontuzji, które mi się przytrafiały. I niby to nie wynikało z zaniedbań, nie były to kontuzje mięśniowe, tylko po kontakcie z rywalem, ale zdałem sobie sprawę, że można sobie bardziej pomóc, lepiej zapobiegać. Zacząłem współpracować z dietetykiem, zacząłem też sam uczyć się co i kiedy warto zjeść. Jak wspomagać regenerację. We Włoszech piłkarze bardzo dobrze się prowadzą.

Co ciekawe, nie ma jakiegoś narzuconego reżimu, dyscypliny: minuta spóźnienia - kara. Nie. Nie ma czegoś takiego. Kibic w restauracji też mi nie mówi po przegranym meczu, że nie mam prawa się pokazać na mieście, że się za mało staram a dużo zarabiam itd. Nie, rozumie że czasami po prostu nie wyjdzie. I że choć nie ma nad nami bata, to jednak nikt się nie spóźnia, nikt nie zaniedbuje regeneracji. Bo tu każdy piłkarz wie że zawali dwa, trzy mecze i nie będzie następnej szansy od trenera. Za duża konkurencja. Nie będzie cię. Więc ty wybierasz, co zrobisz poza boiskiem. Ale na boisku wszystko ma się zgadzać.

To prawda, że i o pana pytali już więksi?

- Jakieś zapytania były. Ale ja mam długi kontrakt. Jeszcze ponad 4 lata.

To jak wygląda obrabianie pańskiego talentu w Sampdorii?

- Dla każdego z nas są jakieś założenia. Ja mam się rozwijać w grze na dwóch napastników. -Dostaję wskazówki, wiem nad czym mam pracować, co realizować. Jeśli tego nie zrobisz raz, drugi trzeci - znajdą kandydata na twoje miejsce. Mieliśmy taką sytuację, że jeden z zawodników był niezadowolony ze swojej pozycji w drużynie. Nie podobało mu się, że nie zagrał. I usłyszał na drugi dzień od trenera, że to on bierze odpowiedzialność, a my mamy się dostosować. Żadnych fochów. Trener odpowiada za wyniki, dobre i złe, i trzeba go słuchać.

A polska Sampdoria trzyma się razem?

- Tak, mieszkamy dość blisko siebie, wychodzimy razem na kolacje, nasze dziewczyny spotykają się, gdy my wyjeżdżamy na mecz, razem uczą się włoskiego.

A panu jak idzie?

Dobrze. Coraz więcej rozumiem i zaczynam już rozmawiam. Wiadomo, jest nas trzech Polaków. Gdyby każdy z nas był tu sam, to uczyłby się włoskiego szybciej. Ale jest nam raźniej.

I na kadrę też możecie już teraz przyjechać razem. Pan od dawna miał sygnały, że wiosną zamieni młodzieżówkę na pierwszą reprezentację?

Pojawiały się te głosy. Trener Adam Nawałka dzwonił do mnie, ale nie z zapowiedzią, że będę powołany, tylko że monitoruje sytuację, że mam spokojnie pracować. Z młodzieżówką mamy jeszcze eliminacje, ale pierwsza reprezentacja jest najważniejsza.

Co pan może jej dać?

Świeżość, głód, polot, pracę. To byłby mój debiut, ale myślę, że stres mnie nie zje. Grałem kilka meczów na Stadionie Narodowym, grałem w finałach młodzieżowych mistrzostw Europy. Czuję się mocny psychicznie.

Na skrzydle też się pan odnajdzie jeśli będzie trzeba?

Tak, grałem tam u trenera Macieja Skorży w mistrzowskim sezonie 2015. Wtedy właściwie każdy mecz grałem na skrzydle, trener mnie tam przesunął z "dziewiątki". Dobrze to funkcjonowało. Jeśli takie dostanę zadanie,  będę wiedział co robić. Mundial to wielkie marzenie. Marzenie małego chłopca: mundial 2002, Ronaldo z grzyweczką, Polska w finałach, pięcioletni ja. Fajnie byłoby to spełnić, ale wiem, że muszę grać w klubie, żeby mieć miejsce w kadrze. A z kolei dobry występ w kadrze może teraz poprawić moją sytuację w klubie. Jest o co walczyć, a czasu do mistrzostw mało.