Paweł Sibik. Piłkarz, jakiego już w kadrze nie będzie. "Całe życie wszystkich goniłem" [ROZMOWA]

Czego pan najbardziej zazdrości dzisiejszym piłkarzom?

- Wszystkiego! Dzisiaj trener ma wiedzę i fantastyczne warunki - orliki, boiska, piękne stadiony - by się nią dzielić z innymi. Kiedyś człowiek grał na żwirze albo na betonie. Teraz piłkarze - a nawet już kandydaci na piłkarzy, czyli dzieci - mają wszystko, włącznie z łatwym dostępem do wielkiej piłki w telewizji czy internecie. I tego im właśnie zazdroszczę.

Oni panu też mogą zazdrościć - nie każdy piłkarz ma przecież okazję zagrać na mistrzostwach świata.

- To prawda, niezapomniana chwila w moim życiu.

Gdy 16 lat temu Jerzy Engel ogłosił, że zabiera pana na mundial, środowisko nie odebrało tej decyzji przychylnie.

- Bardzo delikatnie pan to ujął... Przecież to była narodowa dyskusja, zrobiła się z tego wielka afera. Ludzie pytali mnie, co ja w tej kadrze w ogóle robię. "To co, mam nie jechać?" - sam ich pytałem. Ale wcale mnie to nie dziwiło. Tak naprawdę byłem człowiekiem znikąd - bardziej kibicem, niż piłkarzem tej reprezentacji, bo przecież nie grałem w eliminacjach, tylko raptem w kilku w sparingach.

No i ludzie mówili, że Engel ma jakiś interes w tym, żeby mnie wypromować. Były różne domniemania, ale starałem się tym nie żyć, stać z boku. Nie angażować się emocjonalnie. Po prostu się cieszyłem. Bo dla mnie to było spełnienie marzeń. Poza tym byłem już ukształtowanym zawodnikiem - nie tyle piłkarsko, ile psychicznie, więc to wszystko do mnie docierało, ale od razu wypadało z głowy. Tym bardziej że miałem przekonanie, iż sportowo na ten wyjazd zasłużyłem. Miałem za sobą fajną rundę, strzeliłem w Odrze kilka goli, dołożyłem chyba 11 asyst.

Kiedy dowiedział się pan, że leci na MŚ?

- Zacznijmy od tego, że pół roku przed mundialem poleciałem z drużyną na Cypr. Na stadionie Apollonu, pod szyldem kadry B, rozegraliśmy sparing z Wyspami Owczymi (2:1). Wystąpiłem 45 minut. Trener Engel powiedział mi wtedy wprost: "Paweł, jesteś u mnie na piątym miejscu w rankingu. Musiałby stać się cud, żebyś znalazł się w kadrze na mundial".

I ten cud się stał. Tomasz Iwan leczył kontuzję, z kadry wypadali kolejni piłkarze. Jako ostatni - Bartosz Karwan, tuż przed mundialem, na zgrupowaniu w Niemczech. Pojechało nas tam 24, czyli o jednego za dużo. Gdyby okazało się, że uraz Karwana jest na tyle niegroźny, że da radę zagrać, to jestem pewien, że to on by poleciał.

O tym, że lecę ja, dowiedziałem się już po powrocie z Niemiec. Był to chyba dzień sparingu z Estonią (1:0). Na pewno siedziałem w autokarze, a informację przekazał mi Edward Klejndinst, asystent selekcjonera. "No tak Paweł, lecisz. Po meczu jedziesz do domu, przepakowujesz walizki i wracasz szybko do Warszawy" - uświadamiał mnie przez kilka minut.

Jak przyjęli pana koledzy z reprezentacji?

- Na treningach nikt mnie nie oszczędzał. Musiałem zostawić wiele zdrowia, bo traktowano mnie dość ostro. Ale nie odstawałem. Nie obniżałem poziomu. Pamiętam jedną gierkę wewnętrzną w Niemczech: puściłem sobie piłkę z jednej strony, depnąłem, włączyłem szóstkę i poszedłem z drugiej. Nie spodobało się to Markowi Koźmińskiemu, którego ograłem. No i po chwili dostałem od niego mocno po Achillesie. Wstałem, otrzepałem się, spojrzałem na grupę, a tam wszyscy głowy w inną stronę - nic się nie dzieje, nikt nic nie widział. Na szczęście też nic się nie stało.

Piotr Świerczewski miał wtedy mówić, że Sibik to się może zgubić na Dworcu Centralnym w Warszawie, a co dopiero na lotnisku w Korei.

- Słyszałem o tym, nie było to przyjemne, ale Piotrek nigdy nie powiedział mi tego w oczy. Nigdy też nie zdarzyło się, żeby któryś z kolegów odezwał się do mnie w chamski sposób, dał jasno do zrozumienia, że nie jestem akceptowany.

Z kim pan się trzymał w kadrze?

- Jestem skromnym facetem, z małej miejscowości. Nigdy się nie wywyższałem. Nie byłem gościem, który bryluje w towarzystwie. W kadrze też tak było. Przed mundialem mieszkałem w pokoju z Jackiem Zielińskim. Ale już w Korei, tuż przed meczami, mieszkaliśmy sami - w hotelu mieliśmy jedynki. Wielkich przyjaźni tam nie zawarłem, ale najbliżej było mi chyba do Jurka Dudka, którego pamiętałem z Tychów. Do Pawła Kryszałowicza, Tomka Rząsy, Maćka Murawskiego czy braci Żewłakowów.

Jerzy Engel kilkanaście lat po tamtej imprezie przyznał, że drugi raz by się nie ugiął i zabrał wtedy Iwana. Jak pan teraz odbiera te słowa?

- Rozumiem je. Być może to była przyczyna naszej słabej postawy? No cóż, już się nie dowiemy. Ale przecież spadło wtedy na niego dużo krytyki. Dlatego może teraz żałować. Ale dla mnie to i tak wspaniały człowiek.

Macie ze sobą kontakt?

- Mamy. Do dziś mu dziękuję za to, że wziął mnie wtedy na mundial i wpuścił na boisko. Ale pamiętam, że zaraz po mistrzostwach, dominował we mnie niedosyt. Z jednej strony wiedziałem, że mogło mnie tam nie być. Ale z drugiej, skoro już się znalazłem, liczyłem na więcej.

Często pan wraca wspomnieniami do tych kilku minut, które rozegrał przeciwko USA?

- Rzadko, zdecydowanie częściej wracają inni. "Paweł, oglądasz? Jak to nie oglądasz, to włącz szybko! Jest powtórka meczu, leci film dokumentalny o kadrze Engela" - czasami dzwonią koledzy. Jak jestem w domu, to włączę. Ale częściej mnie nie ma, więc raczej nie oglądam. Ale nagrania gdzieś tam są, leżą w domu i pewnie kiedyś - może jak już będę miał wnuki - sam zacznę do nich wracać.

Ogląda pan mecze reprezentacji?

- Oglądam, byłem nawet ostatnio na meczu w Chorzowie. Graliśmy z Koreą (3:2). Tą samą Koreą! Koledzy śmiali się, że jadę zobaczyć swoich synów.

Wybiera się pan do Rosji na MŚ?

- Na razie nie, ale gdzieś tam z kolegami z OZPN snujemy takie plany. Nie wiem, co z tego wyjdzie. Pewnie nic. Bo obiecałem już żonie, że pojedziemy razem na urlop. Nie jest specjalnie za piłką, więc raczej jej nie namówię na wczasy w Rosji.

Ta reprezentacja jest lepsza od tej z 2002 r.?

- (długi namysł) Na pewno jest bardziej ugruntowana. Buduje się od kilku lat. Ale nie chciałbym teraz przesądzać. Choć na pewno ta kadra ma wszystko, by zrobić dobry wynik. Ale boję się. Boję się o Roberta Lewandowskiego, o innych zresztą też. Mam taki obrazek przed oczami, jak przed mundialem w Korei na zgrupowanie przyjechali piłkarze, którzy grali w zagranicznych ligach. Wszyscy byli zmęczeni. Niby badania wykazywały, że jest OK, ale jednak trudy sezonu zostawiły ślad, też w głowie. Dlatego mam nadzieję, że Adam Nawałka poukłada wszystko tak, że piłkarze będą świeży na pierwszy mecz, spragnieni gry w piłkę.

Wyobraża pan sobie, że w czerwcu Adam Nawałka zaskakuje i zabiera do Rosji kogoś takiego jak Paweł Sibik - piłkarza starszego [Sibik do Korei poleciał w wieku 31 lat], ale nikomu szerzej nieznanego?

- Wyobrażam sobie - ba, wiem! - że kolejnym piłkarzem z Niemczy, który poleci na mundial, będzie Krzysztof Piątek. Wierzę, mocno mu kibicuję. Dla wielu to powołanie będzie oczywiście zaskoczeniem, ale ze mną nie ma co go porównywać. Bo taki piłkarz jak ja do kadry już nie trafi. To już nie te czasy, że ktoś uchowa się gdzieś na wiosce. Zacznie profesjonalnie grać w piłkę w wieku 17 lat i będzie w stanie dogonić innych. Nie ma szans.

Pracuję na co dzień z dziećmi. W całym Dzierżoniowie trenuje ich około 300. Czasami jakiś rodzic przyjdzie, przyprowadzi 13, 14-latka i zapyta, czy może z nami potrenować. Kończy się to zazwyczaj na jednym, może kilku treningach. Przepaść między dziećmi trenującymi regularnie od 6. roku życia a 13, 14-latkami, którzy dopiero zaczynają, jest ogromna. Można byłoby spróbować ten dystans nadrobić, ale dziecko musi jeszcze chcieć. Niestety, często nie chce. Ja chciałem. Od małego sobie mówiłem, że będę piłkarzem. Że pojadę na MŚ.

KUBA ATYS AGENCJA GAZETA

KUBA ATYS

KUBA ATYS

WOJCIECH JARGIŁO

KUBA ATYS

GRZEGORZ CELEJEWSKI

GRZEGORZ CELEJEWSKI