Jeden piłkarz odmienił futbol na zawsze. Bez niego Lewandowski mógłby nie trafić do Bayernu

Albo dlaczego piłkarz miałby nie poczekać do końca kontraktu i dopiero wtedy wysłuchać ofert zainteresowanych klubów? W ten sposób mógłby wywalczyć dla siebie znacznie lepsze warunki umowy; bo przecież i tak nowa drużyna oszczędzałaby na kwocie transferowej.

Jednak tak się nie stało, te obawy okazały się bezpodstawne.Sam Bosman jednak nie jest zadowolony z efektów tego wyroku. - Miało dojść do redystrybucji środków, tymczasem 20-25 klubów w Europie zarabia ogromne pieniądze. I bogatsi stają się bogatsi. Młodzi piłkarze nie powinni być sprzedawani za 30, 40 mln euro zanim tak naprawdę nie udowodnią swojej wartości - powiedział w wywiadzie z "Deutsche Welle".

Najwięksi piłkarze rzadko zmieniają kluby na zasadzie wolnego transferu - częściej tylko tym grożą - co nie oznacza, że takie przypadki w ogóle nie miały miejsca.

Na zdjęciu: Steve McManaman. W 1999 roku przeszedł z Liverpoolu do Realu Madryt. Dwa razy wygrał ligę hiszpańską oraz Ligę Mistrzów, strzelając gola w wygranym 3-0 finale z Valencią

Bayern Monachium bardzo chciał zatrzymać Ballacka, ale Niemiec nie dał się przekonać. Z tego względu kibice w Monachium pożegnali go gwizdami w ostatnim meczu. Chciał go Real Madryt, podobnie jak i Manchester United, ale Ballack trafił do Chelsea. W cztery lata wygrał trzy Puchary Anglii, Puchar Ligi oraz mistrzostwo kraju. Zagrał też w finale Ligi Mistrzów.

Bohater jednego z najbardziej szokujących transferów w historii angielskiego futbolu. Tottenham chciał go zatrzymać oferując mu kontrakt, który uczyniłby z niego najlepiej zarabiającego piłkarza w klubie. Campbell zapewniał, że nigdzie nie odejdzie. Ale jednak odszedł. I to do Arsenalu, czyli najbardziej znienawidzonego klubu przez fanów Tottenhamu. Z nowym klubem Campbell sięgnął po dwa mistrzostwa oraz puchary Anglii. Strzelił też gola na 1-0 w finale Ligi Mistrzów, ale Arsenal przegrał z Barceloną 1-2.

Przez grę w Besiktasie nieco zniknął z radaru wielu kibiców, ale swego czasu był wielką gwiazdą Premier League. Stoke City miało podpisać z nim kontrakt w styczniu 2011 roku, ale wycofało się ze względu na jego domniemane problemy z kolanem. Sytuację wykorzystał West Ham United. Demba Ba strzelił dla "Młotów" 7 goli w 12 meczach, ale West Ham się nie utrzymało w lidze. To aktywowało klauzulę w kontrakcie Senegalczyka, na mocy której mógł odejść za darmo. Trafił do Newcastle, gdzie w półtora sezonu strzelił 29 goli w 54 meczach. Odejść znowu pozwoliła mu klauzula - za 7 mln funtów trafił do Chelsea.

Po siedmiu sezonach w Celtiku - gdzie stał się legendą - 32-letni wówczas Henrik Larsson przeszedł do Barcelony na zasadzie wolnego transferu (2004 rok). Wydawało się, że przegra z poważną kontuzją kolana, ale wrócił do gry. I to jak! W finale Ligi Mistrzów w 2006 roku z Arsenalem wszedł na boisko jako rezerwowy i odmienił losy spotkania. Brał udział przy obu golach Barcelony, która wygrała 2-1.

Real Madryt pożegnał się ze swoją legendą w 2010 roku, ale Raul postanowił nadal grać na najwyższym poziomie. Trafił do Schalke. W 98 meczach strzelił aż 40 goli i szybko stał się ulubieńcem kibiców. To z nim w składzie Schalke awansowało do półfinału Ligi Mistrzów. Mimo że w Niemczech spędził zaledwie dwa lata został pożegnany niczym legenda klubowa. Niedawno Raul zakończył karierę.

Jego przenosiny z Realu Madryt do Los Angeles Galaxy były odbierane głównie jako ruch marketingowy i dyktowany względami finansowymi, ale Anglik miał spory wpływ na rozpowszechnienie tamtejszej ligi. I był przede wszystkim świetnym piłkarzem; nawet gdy było wiadomo że odejdzie znacznie przyczynił się do zdobycia przez Real tytułu mistrzowskiego.

Często nazywany "Pendolino". Król prawej strony boiska, w 2003 roku za darmo przeszedł z AS Romy do Milanu, gdzie spędził pięć kolejnych lat. Zagrał w dwóch finałach Ligi Mistrzów i jeden z nich wygrał. W reprezentacji Brazylii zagrał aż 142 razy, aż o 17 razy więcej niż drugi w tej klasyfikacji Roberto Carlos.

Bohater dwóch głośnych transferów bezgotówkowych. Po problemach w Milanie odszedł do słabszej Bolonii i strzelił aż 22 gole w Serie A, dzięki czemu wywalczył miejsce w kadrze Włoch na mundial w 1998 roku.

Potem zdecydował się na kolejną próbę w wielkim klubie. Ale po dwóch raczej nieudanych latach w Interze znowu zdecydował się na słabszy klub. Za darmo przeszedł do Brescii, gdzie przez kolejne cztery lata w 95 meczach strzelił 45 goli.