Mundial 2018. Cały turniej Polaków to przegrana gonitwa. Gonitwa myśli

Sceny z końca spotkania z Japonią są dla Polski w mistrzostwach 2018 bardzo symboliczne: niby wreszcie ulga, pierwsze prowadzenie w turnieju, widoki na pierwsze zwycięstwo, kamień z serc. Ale i tu nagle zaczyna się dziać coś nieprzewidzianego. I nikt nie ma pomysłu, czy naciskać gaz, czy hamulec i w którą stronę kręcić. Japonia nagle przechodzi do mordowania meczu bez żenady, pyka sobie w środku. Nawet nie w dziadka, bo wtedy Polaków pewnie by ruszyło. Tylko gdzieś właściwie obok meczu. A wszyscy Polacy na boisku niby stoją spokojnie, ale przecież widz czuje, że w tych głowach jest gonitwa myśli. Że to znowu jest, który już raz w tym cholernym czerwcu w Rosji, grupa ludzi podszytych strachem i niemocą.

Piłkarze patrzą po sobie, czy zabierać piłkę Japończykom, czy nie. Gdy Kuba Błaszczykowski staje przy linii bocznej, powietrze jeszcze gęstnieje. Kuba, wiadomo. Jego  wszystko zaboli bardziej. Ani Robert Lewandowski ani nikt inny nie daje z boiska znać, co robić, więc piłkarze patrzą za linię. Za linią trener łapie się za nogę, pokazując w stronę Kamila Grosickiego, więc i Grosicki łapie swoją. Brakowało tylko, żeby każdy upadł tam gdzie stał i chwycił się za coś. Potem Grosicki będzie tłumaczyć, że zrobił to wszystko w dobrej wierze, żeby jakoś skrócić to czekanie Kuby przy linii. I w jego szczerość trudno wątpić, choć to nie zmniejsza zakłopotania finałem polskiego mundialu.

Nie wiadomo, co się nagle miało stać z ich czuciem orzełka w Moskwie, Kazaniu i Wołgogradzie, podczas meczów, o których każdy z nich marzył. Skoro orzełek się całkiem nieźle trzymał, gdy się piłkarze tłukli w eliminacjach po Podgoricach, Bukaresztach i Erywaniach. Przy wybuchających petardach, grając na murawach, do których milioner nie nawykł. To jest jedna z zagadek tego mundialu: wtedy w Bukareszcie petarda na boisku to był sygnał do walki i jeszcze lepszej gry. Mimo że przecież właśnie przed Bukaresztem wypadł przez kontuzję Arkadiusz Milik, a w ostatniej chwili również Grzegorz Krychowiak. Strach pomyśleć co by było, gdyby petarda wybuchła w Wołgogradzie. Przypomina się kadencja Waldemara Fornalika i jego czasów reprezentacji - boksera ze szklaną szczęką. Trochę podokazuje, a po pierwszym ciosie pada. Między racą 2012 z Podgoricy, która trafiła w Przemysława Tytonia, a petardą 2016, która trafiła Roberta Lewandowskiego, minęła cała epoka w kadrze jeśli chodzi o pewność siebie, dojrzałość, dobry plan. Ale podczas mundialu wróciły stare czasy, gdy przy pierwszym zwarciu całej drużynie przepalają się przewody i jest po dobrym wyniku.

Żal było wreszcie patrzeć na Adama Nawałkę, który stracił w Rosji złoty dotyk, a jednak dotykał ciągle, wierząc, że moc zaraz wróci. Zmieniał dużo, ale nic nie działało. A model pracy Nawałki sprawia, że w takich chwilach trener zostaje bardzo sam. Selekcjoner ma sztab ulepiony na swoją modłę, zarywający noce, tonący w raportach, zasuwający na treningach tak, jakby rozstawianie pachołków też było na czas. W tym sztabie nawet wagi trzeba było pilnować tak jak selekcjoner, być lojalnym, nie powiedzieć słowa bez zgody szefa. Ale jednego ten sztab nie dawał: fermentu w dyskusji. Decydowało słowo selekcjonera, współpracownicy mieli go tylko przybliżać do dobrej decyzji, ale nie podpowiadać zmianę kursu. I bardzo długo Adam Nawałka wybierał dobry kurs.  A jego model dowodzenia sprawiał, że wszystko udawało się zrobić szybciej. Ale może przez to zabrakło potem kogoś kto powie kapitanowi, że tej góry lodowej nie da się ominąć w taki sposób. I może to też będzie miało znaczenie przy wyborze nowego trenera. Albo przy zmianie formuły, jeśli zostanie Adam Nawałka.