Mistrzostwa świata 2018. Polska - Litwa. Same pozytywy. Optymizm przed Senegalem

Nie zamierzam jednak wyciągać daleko idących wniosków z meczów z Chile i Litwą. Nie ma to większego sensu. To tylko gry towarzyskie, gdzie tempo, zaangażowanie i wymagania stawiane przez rywali są tylko namiastką tego, co czeka nas w Rosji. Nikt rozsądnie myślący nie stwierdzi przecież, że skoro nasi obrońcy zatrzymali Novikovasa, to i z Mane poradzą sobie bez problemu. To zupełnie inna skala trudności, choć obaj są przecież czołowymi skrzydłowymi w swoich ligach. Z dużą dozą prawdopodobieństwa można stwierdzić, że selekcjonerowi przybyło możliwości. Zarówno w ustawieniu zespołu (w meczu z Litwą ciekawie wyglądająca współpraca trzech napastników, z których jeden rotacyjnie wycofuje się, by wspomóc rozegranie i zaatakować z głębi pola), jak i personalnych wyborach na poszczególnych pozycjach.

Na tle słabych tego dnia Litwinów bardzo dobrze prezentowały się nasze wahadła. Rybus zaliczył przytomną asystę przy pierwszym golu Lewdowskiego i po raz kolejny potwierdził, że w ofensywie ma wiele do zaproponowania. Bartosz Bereszyński bardzo dobrze grał zarówno na prawej, jak i lewej stronie, on też zaliczył decydujące podanie przy golu na 3:0. Kolejny udany mecz zaliczył Jan Bednarek, więc coraz bardziej prawdopodobne jest, że to on będzie z Michałem Pazdanem tworzył duet stoperów na Mundialu. Przynajmniej do momentu, gdy do pełnej sprawności wróci Kamil Glik.

Obrońca Monaco po raz kolejny zakpił z bólu. Kontuzja, która miała go zamknąć w sali operacyjnej, a później w gabinetach rehabilitantów jest dziś tylko kolejną przeszkodą do sforsowania w drodze do upragnionego celu. Przeżywał to już wielokrotnie, bo jego życie i kariera piłkarska nie były usłane różami. Kilka minut przed końcem meczu z Litwą cały stadion skandował głośno jego nazwisko, by dodać mu otuchy w walce z bólem. Kibicuję mu mocno, ale nie umiem się pozbyć wątpliwości. Wyobraźmy sobie scenariusz, że Glik wraca do sprawności i rozpoczyna mecz z Japonią, którego stawką jest wyjście z grupy. Przecież pierwszą rzeczą, którą zrobi napastnik rywali będzie piłkarski "meldunek" ukierunkowany na czuły punkt naszego stopera. To nie musi być brutalny faul, ale mocniejszy atak, pchnięcie, agresywna walka o piłkę. Czy lekarze, którzy dali Glikowi zielone światło na powrót do gry są w stanie zagwarantować, że wtedy kontuzjowany bark wytrzyma?

Na koniec jeszcze jedno luźne spostrzeżenie. Wielokrotnie słyszałem opinie, że frekwencja na piątkowych i poniedziałkowych meczach Ekstraklasy rozgrywanych o godzinie 18 nie może być wysoka, bo kibice nie mają szans dotrzeć po pracy na stadion. Argument wydawał mi się logiczny i oparty na racjonalnych przesłankach. Tyle tylko, że we wtorkowe popołudnie, w zakorkowanej zwykle Warszawie na trybunach zjawiło się blisko 54 tysiące widzów, a i tak wielu chętnym nie udało się kupić biletu. Jak to racjonalnie wytłumaczyć?