Lekkoatletyka. Michał Haratyk pchnął 22,08 m! Tomasz Majewski: Jest głównym kandydatem do złota ME. Teraz jest pewność, jest forma, jest już doświadczenie

Podkreślił Pan serię w Chorzowie - w piątek Haratyk miał tam sześć pchnięć powyżej 21 metrów. Takie rzeczy pokazują stabilizację na wysokim poziomie. Już na takim, żeby i 22 metry osiągał częściej niż ten jeden raz w Ostrawie?

- Myślę, że tak. Jeśli nic się nie stanie ze zdrowiem, to będzie więcej takich pchnięć. Nawet w Ostrawie było jeszcze jedno pchnięcie poza 22. metr. Tylko że lekko spalone. Chodzi o to z ostatniej kolejki. Tylko się cieszyć tym, co jest, dalej startować i walczyć z najlepszymi. Właśnie tyle trzeba pchać, żeby rywalizować teraz o największe rzeczy. Świetnie, że mamy takiego wspaniałego kulomiota.

Wie Pan, że 22,08 Haratyka to drugi najlepszy wynik Europejczyka w XXI wieku? Lepszy był tylko David Storl, który osiągnął 22,20.

- No tak, ale to stulecie jest jeszcze krótkie, ha, ha.

Mówi Pan o rywalach i wymienia m.in. Stanka, żeby dać zrozumienia, że Haratykowi jeszcze nie wolno wieszać na szyi złota ME, które odbędą się w sierpniu w Berlinie?

- Jeśli chodzi o Berlin, to spokojnie. Stanek w Ostrawie wrócił po kontuzji, to był jego pierwszy konkurs, i bardzo daleko zaczął - uzyskał 21,46 m. Ale Michał z takim pchaniem jest głównym faworytem do złota. Chociaż wiadomo, że i Storl łatwo nie odpuści, zwłaszcza że będzie pchał u siebie. A są jeszcze inni kulomioci w Europie.

Na przykład Konrad Bukowiecki.

- Na przykład Konrad. Ale jest też Stipe Żunić, medalista mistrzostw świata [zdobył brąz przed rokiem w Londynie]. Na razie ten sezon ma słabszy, ale nie wolno o nim zapominać. Można by wymienić jeszcze kilku kandydatów do podium. Ale oczywiście z taką formą Michała jestem spokojny o medal dla niego.

Pan miał łatwiej, bo Pan swoje wygrał.

- Tak, swoje zrobiłem. Do tego jako że już nie byłem aktywnym zawodnikiem, to nie miałem szans się poprawiać. Ale kiedy jest rywalizacja, to trzeba się tylko cieszyć, bo to jest coś najzdrowszego w sporcie. A walka Michała i Konrada może tylko dobrze wróżyć polskiej kuli.

Kilka dni temu w Chorzowie Haratyk mówił, że nie czuje się dobrze siłowo i dlatego w tym sezonie raczej trudno mu będzie przekroczyć 22 metry. Nie jest tak, że on trochę za mało w siebie wierzy?

- Rzeczywiście jak się popatrzy na życiówki w siłowych sprawdzianach, to on jest słabszy od części zawodników, dużej części. Od tych, z którymi teraz wygrywa. Ale technicznie jego poziom jest już bardzo wysoki. Dlatego kula lata tak daleko. Widać, że Michał zdobywa doświadczenie. Jak się pcha i wygrywa z mistrzem olimpijskim [z Ryanem Crouserem], jak się walczy z mistrzem świata [Walshem] i jak się w Eugene, czyli mekce kulomiotów, pcha tak daleko [21,97 pod koniec maja], to się dostaje dowód, że jest się dużo pewniejszym siebie niż w poprzednich latach. Doświadczenia procentują. Do tej pory Michał miał problem z odpowiednim podejściem. Mógł wywalczyć medale w Londynie [MŚ 2017 - był piąty, zabrakło mu 5 cm do brązu], w Portland [halowe MŚ 2016 - był dopiero 14.] i w Birmingham [halowe MŚ 2018 - był 10.]. Nie wychodziło głównie przez brak pewności. A teraz jest pewność, jest forma, jest już doświadczenie. Widać, jak dobrze Michał zaczyna konkursy. Robi to od bardzo dobrych, dalekich pchnięć, potem można spokojnie sobie konkurs układać. Poza tym on bardzo ładnie pchnięcia trzyma. To na 22,08 było naprawdę pewnie utrzymane w kole. Naprawdę tylko się cieszyć.