Tour de France. Porywający drugi tydzień, a najlepsze dopiero przed nami!

Krytyki, która również bardzo często oparta jest o nieprawdziwe przesłanki, jak na przykład opinia, że Majka skupił się wyłącznie na treningach w górach, rezygnując ze startów w wyścigach. Ale to również nieprawda. Przed startem w Tour de France Rafał Majka miał w tym sezonie przejechane ponad 5000 wyścigowych kilometrów. Więcej od Gerainta Thomasa, Primoża Roglića i Romaina Bardeta - jeśli porównywać tylko do kolarzy z obecnej czołówki. Tyle samo, ile przejechali wcześniej np. Mikel Landa i Daniel Martin. Mniej tylko od Dumoulina i Froome'a, którzy w nogach mają już 3-tygodniowe Giro.

Różnica polega na tym, że Majka nie jest kolarzem tak wszechstronnym, jak wyżej wymienieni. Ma świadomość tego, że jego głównym atutem jest jazda w wysokich górach, na szybkich, płaskich etapach musi liczyć na pomoc ze strony swojego zespołu, którego praca - niestety - tam właśnie podporządkowana jest realizacji innego celu: walce Petera Sagana o zieloną koszulkę. Paradoksalnie: płaskie etapy Majka przejechał znakomicie. Rozczarował - chyba najbardziej samego siebie - gdy zaczęły się góry.

Trudno powiedzieć, który element okazał się decydujący, ale chyba nie sposób lekceważyć znaczenia dwóch - pozornie niegroźnych - upadków na brukach, wiodących do Roubaix. Obolały bark, problemy ze snem, nierównomierne obciążenie obu nóg (rowery zawodowych kolarzy wyposażone są w mierniki mocy, generowanej przez kolarza; w przypadku Majki wskazania pomiarów pracy lewej i prawej nogi różniły się o kilka procent) - to wszystko nie mogło pozostać bez wpływu na formę zawodnika, gdy przyszło się zmierzyć z ostrymi podjazdami. Pierwszy niepokojący sygnał pojawił się na Col de la Colombiere - ostatnim z czterech największych podjazdów 10. etapu. Tam jeszcze można było podejrzewać, że Majka był za daleko, gdy Dan Martin na kilkaset metrów przed szczytem gwałtownie przyspieszył. Ale już kolejny etap i dwa gwałtowne zrywy tuż przed szczytami Col du Pre i Cormet  de Roselend pozbawiły Majkę złudzeń - na nawiązanie równej walki z czołówką nie miał już szans. Jeśli to miał być ten jeden moment kryzysu, który na Tour de France podobno dopada każdego kolarza, to przyszedł w najmniej odpowiednim momencie - tam, gdzie do stracenia było najwięcej.

Zwyżka formy przyszła już następnego dnia, gdy Majka zabrał się do ucieczki na etapie do Alpe d'Huez. To "odrodzenie" chyba w największym stopniu było próbą przekonania samego siebie, że gdy dolegliwości po upadkach robią się mniej dokuczliwe, to "noga podaje" jak trzeba i choć główny cel wyścigu jest już w praktyce niemożliwy do osiągnięcia, to do Paryża jeszcze droga daleka i jeszcze wiele się może wydarzyć. Uśmiech do kamery u podnóża Alpe d'Huez i samotna ucieczka pod Pic de Nore, na 15. etapie do Carcassonne dają jeszcze nadzieję, że Majka w tym Tourze powalczy i sprawi nam wiele radości. Choć ciągle warto pamiętać, że kolarz nie jest maszyną, zaprogramowaną na zwyciężanie, a porażka w sporcie statystycznie przytrafia się znacznie częściej, niż wygrana. To głównie z tego powodu sport jest nieustająco pasjonujący. I między innymi dlatego trudno zrozumieć rozmiary hejtu, jaki wylano na kolarza Bory i cały jego zespół.

O skali trudności tegorocznej edycji Tour de France najlepiej świadczy fakt, że w ciągu dwóch pierwszych tygodni z wyścigu wycofało się już 26 kolarzy, w tym większość sprinterów. Dla porównania: cała ubiegłoroczna edycja pochłonęła 31 "ofiar", w tym wiele na skutek kraks i kontuzji (m.in. Majka, Thomas, Porte, Martin, Kittel i inni). Drugi tydzień Tour de France Anno Domini 2018 to pogrom kolarzy, którzy albo nie zmieścili się w limicie czasu (Cavendish, Renshaw, Kittel, Taaramae, Gruzdev), albo zeszli z trasy z powodu braku widoków na dalszą jazdę (m.in. Gaviria, Greipel, Groenewegen). Większość z nich to sprinterzy, aktywni w pierwszej części wyścigu. W rywalizacji o zieloną koszulkę lidera klasyfikacji punktowej Peter Sagan pozostał więc praktycznie bez konkurencji, choć jego determinacja do łowienia punktów na każdej lotnej premii i każdym względnie płaskim etapie, budzi powszechny podziw. Uzbierał ich już 452 i tylko katastrofa mogłaby sprawić, że zagroziłby mu Alexander Kristoff, dysponujący dorobkiem 170 punktów. Tymczasem Sagan nie wygląda na kolarza, który miałby sobie powiedzieć "dość".

Czy jest to zatem szansa dla Rafała Majki? Polak zgromadził dotychczas tylko 28 punktów w klasyfikacji górskiej, a poza zgarnięciem kompletu oczek na Pic de Nore, gdzie jechał samotnie, nie wydawał się szczególnie zainteresowany walką o punkty. Możliwe jednak, że zespół odłożył tę decyzję na ostatni tydzień, gdzie do zdobycia wciąż jest sporo punktów, a szanse na wyeliminowanie rywali mogą być nieco większe. Nie wiadomo też na chwilę obecną, co będzie głównym celem Rafała na trzeci tydzień Toury, ale gdyby mierzył w zwycięstwa etapowe, to droga do nich siłą rzeczy wiedzie przez górskie premie. Może więc uda się upiec dwie pieczenie na jednym ogniu?

Ale najciekawiej zapowiada się oczywiście walka o zwycięstwo w całym wyścigu. Niewykluczone, że "bratobójcza", bo po dwóch tygodniach wyścigu dwa pierwsze miejsca zajmują kolarze Team Sky: Geraint Thomas, wyprzedzający o minutę i 38 sekund Christophera Froome'a. Tuż za tą dwójką, z 12 sekundami straty do Froome'a czai się Tom Dumoulin. Czwarty, ze stratą 48 sekund do Dumoulina (+2'38" do Thomasa) jest Słoweniec Primoż Roglić. Tę czwórkę łączy jedno: wszyscy znakomicie jeżdżą na czas, co jest z kolei słabą stroną zajmującego obecnie piąte miejsce Romaina Bardeta (+ 3'21" straty do lidera).

Nie można wykluczyć, że w obecnej sytuacji kluczową postacią w tej rozgrywce okaże się Tom Dumoulin. Holender, którego udział w Tour de France był pewnym zaskoczeniem (jego głównym celem na bieżący sezon była obrona ubiegłorocznego zwycięstwa w Giro d'Italia, gdzie o 46 sekund pokonał go Froome), jedzie może mało widowiskowo, ale bardzo solidnie. Sytuacja między Thomasem - liderem wyścigu i Froome'm - nominalnym liderem zespołu, wydaje się być patowa - obaj nie chcą się wzajemnie atakować i otwarcie deklarują wzajemny szacunek i chęć współpracy. Dumoulin może się więc okazać tym, który w pewnym momencie powie "sprawdzam" i zweryfikuje dyspozycję obu Brytyjczyków. Ten, któremu uda się odeprzeć ewentualny atak Dumoulina, zdobędzie licencję na zwycięstwo w całym wyścigu.