Tour de France 2014. Czasówka tylko dla orłów

Lemondka to dziś podstawa, podobnie jak pełne (zabudowane, bez szprych) koło z tyłu i przednie z trzema, bądź pięcioma szprychami albo poprzeczkami. Na etapach ze startu wspólnego ze względów bezpieczeństwa oba koła muszą mieć co najmniej po 16 szprych. Na "czasówkach", upadając, trudno zrobić krzywdę komuś poza sobą, więc im szprych mniej, tym lepiej, bo wokół nich wytwarzają się turbulencje, które na kilkudziesięciokilometrowej trasie spowalniają zawodnika o kilka sekund.

To samo dotyczy strojów i kasków. Na głowach zawodnicy mają kaski z wydłużonym tyłem, który opada na plecy. Im mocniej do nich przylega, tym lepiej. Kolarz w trakcie jazdy nie powinien zbyt mocno poruszać głową, żeby nie "łapać" wiatru. Ten ma się po zawodniku prześlizgiwać, dlatego jeźdźcy, których będziemy dziś podziwiać ubiorą się w odzież z ukrytymi szwami, a najpewniej w kostiumy jednoczęściowe, bezszwowe, uszyte z ultranowoczesnych materiałów. Możliwe, że któryś z zawodników pojedzie z hamulcami schowanymi w ramie roweru. Podobno nawet na ich ukryciu można zyskać odrobinę czasu.

Ciekawe, jak wyglądałaby dziś jazda indywidualna na czas, gdyby UCI (Międzynarodowa Unia Kolarska) nie torpedowała pomysłów pewnego Szkota. Wkrótce po sukcesie LeMonda technologicznymi nowinkami pomagającymi bić rekordy prędkości w "czasówkach" zaczął błyszczeć Graeme Obree. Mistrz świata w kolarstwie torowym wymyślił pozycję skuloną/schowaną możliwą do przyjęcia na rowerze m.in. dzięki takiemu umieszczeniu kierownicy, by opierały się na niej barki. Szkot na niej leżał, a siodełko miał ustawione pod takim kątem, by zwiększyć siłę nacisku nóg na pedały. W roku 1993 i 1994 bił rekord świata w jeździe godzinnej, w końcu odebrał mu go wielki Miguel Indurain (pięciokrotny zwycięzca TdF, specjalista m.in. od "czasówek").

A kiedy UCI sprecyzowała, jak musi wyglądać rower do jazdy na czas, okazało się, że ten Szkota nie spełnia wymogów. Wtedy Obree wymyślił styl Supermana, w którym zawodnik wykładał się na rowerze, mocno wyciągając do przodu ręce. Ten pomysł dał mu tytuł mistrza świata torowców w wyścigu na dochodzenie w 1995 roku. Ale gdy Obree zaczął produkować kierownice umożliwiające jazdę w stylu Supermana UCI znów weszła mu w drogę. Dziś przepisy określają nie tylko, jaką wagę muszą mieć rowery, ale też jaka musi być odległość między kołami i jak daleko może być wysunięta kierownica.

Tym razem raczej nie zobaczymy, jak zawodnicy w trakcie jazdy zmieniają rowery. Przed rokiem, na drugiej "czasówce" większość kolarzy odcinek z górą pokonywała na rowerze do jazdy w górach, a później przesiadała się na sprzęt do jazdy na czas. Wtedy zawodnicy ruszali z położonego 789 m n.p.m. Embrun i jadąc 32 km do zlokalizowanego na wysokości 861 m n.p.m. Chorges przejeżdżali przez wzniesienia o wysokości nawet ponad 1200 m. W sobotę wystartują w Bergerac na wysokości 41 m n.p.m. i jadąc 54 km do Perigueux na wysokość 110 m n.p.m. "wdrapią się" na najwyżej 212 m. W porównaniu z górami sprzed roku teraz będą mieli na trasie najwyżej łagodne pagórki.

Nie zobaczymy też tego, co w peletonie obserwujemy na co dzień. Przepisy mówią, że podczas indywidualnej jazdy na czas zabronione jest korzystanie z pomocy innych zawodników. Dlatego jeśli kolarz dogoni tego, który wystartował przed nim, obaj muszą się trzymać na odległość co najmniej 25 metrów. Każdy ma pracować tylko dla siebie, bo etap jest prawdziwą próbą mocy. - Trzeba być mocnym zwłaszcza psychicznie. Jak przychodzi kryzys, nie wolno pęknąć. Tony Rominger przez lata powtarzał mi, że nigdy nie wygram z nim "czasówki". W 1993 roku, miesiąc przed TdF, na jego Tour de Suisse na krótkim odcinku dołożyłem mu 25 sekund. Tak byłem nabuzowany, że 50 zawodników nie zmieściło się w limicie czasu i organizatorzy musieli ten limit przesunąć - mówi Jaskuła.

Rominger czasówki jeździł bardzo dobrze, ale na pewno nie aż tak jak Tony Martin. Niemiec, który w tegorocznym TdF niespodziewanie wygrał jeden z górskich etapów, jest trzykrotnym mistrzem świata i aktualnym wicemistrzem olimpijskim w jeździe indywidualnej na czas. Przed rokiem w "Wielkiej Pętli" pierwszą "czasówkę" wygrał, a w drugiej był 27. Ale to ta przez niego wygrana miała profil trasy bardziej przypominający profil sobotniego etapu.

Kwiatkowski, który przez większą część TdF 2014 starał się jechać na wysokie miejsce w "generalce", chcąc poprawić 11. pozycję w końcowej klasyfikacji sprzed roku, w ostatnich dniach wyraźnie oszczędzał siły na "czasówkę". - Wierzę, że Michał będzie bardzo wysoko, czuję, że może załapać się do "trójki", ale wygrać raczej nie da rady. Pierwszy będzie Martin, niestety - ocenia jedyny polski lider (z 1987 roku) w historii TdF, Lech Piasecki.