Wszyscy polscy zawodnicy ponieśli na igrzyskach klęskę. Wszyscy, może z wyjątkiem Kacpra Majchrzaka, jedynego reprezentanta z życiówką.
Jak to się stało, że przygotowujący się z różnymi trenerami, w różnych krajach, w różnych konkurencjach mężczyźni i kobiety tak samo przegrali w Rio? Że Konrad Czerniak, trzykrotny medalista mistrzostw świata pracujący w Hiszpanii z trenerem Bartoszem Kizierowskim, nie wchodzi do finału swojej najlepszej konkurencji dokładnie tak samo jak pracujący w Warszawie u trenera Pawła Słomińskiego i uczestniczący w zgrupowaniach centralnych aktualny wicemistrz świata Radosław Kawęcki? I jak Alicja Tchórz, która ostatni okres przed wyjazdem do Brazylii przygotowywała się na własną rękę w kraju?
To najgorszy wynik od lat, ale nietrudno go porównać z Londynem (cztery finały, czwarte miejsce Czerniaka) czy Pekinem (dwa finały, czwarte miejsce Otylii Jędrzejczak). Trudniej z Atenami - z pięcioma finałami i trzema medalami Otylii. Był to złoty okres! A skoro można tak nazwać lata 2004-07, to widać, że Polska nigdy nie była potęgą.
Ale też od 1976 roku - mija 40 lat! - nie było gorzej niż w tu, w Rio. W Montrealu też żaden polski pływak nie wszedł do finału. Tylko że reprezentacja liczyła trzy osoby. W Rio było to 20 młodych, fizycznie fantastycznych osób.
Wiem, że w związku są ludzie, którzy na poważnie zajmą się katastrofą i jej przyczynami, może nawet powstanie odpowiednia komisja do wyjaśnienia źródeł katastrofy. Na razie podjęła taką próbę Tchórz, zawsze zaangażowana, której praca magisterska miała tytuł "Dlaczego nie jesteśmy taką potęgą pływacką jak USA". Napisała: "Spośród kilku powodów, które wymieniałam, jeden wydaje mi się bardzo aktualny. Mianowicie współpraca trener - zawodnik. Tej między mną a przydzielonymi mi trenerami kadry nie było. Nie czułam od nich wsparcia, do którego przyzwyczaili mnie poprzedni trenerzy. [...] Z 24-latki, która uwielbia wodę i wysiłek, stworzyli roślinę, która wykonywała polecenia bez polotu i satysfakcji z pracy. [...] Po co to napisałam? Żeby się usprawiedliwić? Nie. Żeby się kłócić? Nie. Chciałabym, żeby zmieniło się myślenie. My jako Polacy (naprawdę waleczny naród) możemy bardzo dużo, tylko trzeba się wspierać. Kibice, zawodnicy, trenerzy, działacze itd. Bo działamy w jednej sprawie". Być może Alicja ma rację.
Wspólnym elementem dla pływaków było zgrupowanie aklimatyzacyjne w Aracaju w Brazylii, brali w nim udział wszyscy. Poza tym co? To, że są Europejczykami. - Europejczycy mieli bardzo złe igrzyska, a my z nimi. Z powodu niekorzystnej zmiany czasu - twierdzą polscy trenerzy. Niestety, nie pokrywa się to z faktami. Wystarczy porównać igrzyska w Londynie z tymi w Rio. Amerykanie zdobyli tyle samo złotych medali (po 16), a w sumie o dwa więcej w Rio (33 w stosunku do 31 w Londynie). Europejczycy w sumie zdobyli w Rio aż o osiem medali więcej niż w Londynie (23 do 15).
Wspólne jest też to, że dotknęła ich ręka związku, w którym panował chaos, niekompetencja i który ma fatalne notowania wśród zawodników. Łatwo to wykazać na przykładzie Konrada Czerniaka, którego przez niedopatrzenie, a również brak procedur nie zgłoszono do startu na 100 m dowolnym. Nie są to okoliczności budujące drużynę. W takiej atmosferze każdy słaby start na początku zawodów jest jak kostka domina.
Ale zapytajmy szczerze. Co różniło reprezentację na mistrzostwach świata w Kazaniu z trzema medalami od tej w Rio bez żadnego finału? Co różniło związek, trenerów, zawodników, którzy odnieśli tam względny sukces, od tej samej z grubsza reprezentacji, która poniosła klęskę? Czyżby zbiór małych błędów, małych niedopatrzeń, małych zaniechań, tylko trochę nietrafionych decyzji i braku procedur, czyli standardowy zestaw niemal każdej katastrofy?
Rio 2016. Seksafera w brazylijskiej kadrze. Ingrid Oliveira wyrzucona z wioski [ZDJĘCIA]
